Zygmunt Zawadowski

Zygmunt Zawadowski (ur. 3 czerwca 1899 we Lwowie, zm. 1 września 1978 na pokładzie samolotu w rejsie pomiędzy Londynem i Genewą) – polski prawnik, urzędnik konsularny i dyplomata, minister spraw zagranicznych w Rządzie RP na uchodźstwie (1976–1978).

W młodości był członkiem POW. U kresu I wojny światowej w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej i został wówczas ranny. Brał udział także w wojnie polsko-bolszewickiej (1920). Uczestniczył w akcji plebiscytowej na Spiszu i Orawie (1920). Ukończył studia prawnicze z tytułem doktora praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1922) i w tym samym roku rozpoczął pracę w polskiej służbie zagranicznej, m.in. pracował w konsulacie w Pradze (1922), pełnił funkcje attaché konsularnego/kierownika agencji konsularnej RP w Koszycach (1922–1928), kierownika wicekonsulatu w Użgorodzie (1928–1930), wicekonsula w kons. w Kijowie (1930–1932), pracował w Departamencie Politycznym MSZ (1932–1933), kierował konsulatem w Essen (1934–1936), ponownie pracował w Departamencie Politycznym MSZ (1936–1938). W sierpniu 1938 został mianowany kierownikiem referatu centralno-europejskiego Wydziału Politycznego MSZ. Od sierpnia 1939 był zastępcą Komisarza Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku, 1 września 1939 został zatrzymany przez władze niemieckie, a następnie zwolniony. Przez Litwę dotarł do Francji. Po wybuchu II wojny światowej pracował dla rządu RP na uchodźstwie, m.in. jako radca/z-ca kier. referatu MSZ (1939–1940), urzędnik ambasady w Madrycie odpowiadając m.in. za pomoc dla polskich więźniów obozu w Miranda de Ebro (1940–1942), był radcą ambasady w Lizbonie (1942), oraz radcą ambasady w Kujbyszewie (1942–1943), kilkakrotnie zastępując w charakterze chargé d’affaires ad interim ambasadora Tadeusza Romera. W Teheranie kierował likwidacją ambasady w ZSRR. W październiku 1943 został kierownikiem Konsulatu RP w Bejrucie, następnie został posłem RP w Libanie (1944–1956) i Syrii (1944–1946). W kolejnych latach tolerowano jego pobyt w Bejrucie w charakterze nieoficjalnego przedstawiciela władz emigracyjnych, zachowując mu przywileje dyplomatyczne. Liban opuścił ostatecznie w 1971. Był ministrem spraw zagranicznych w rządzie Kazimierza Sabbata (1976–1978). Był założycielem Instytutu Wschodniego „Reduta”.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1939)
• Krzyż Walecznych
• Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy (1937, Rumunia)

• Rocznik służby zagranicznej RP, MSZ, Warszawa 1938
• Krzysztof Tarka, Emigracyjna dyplomacja. Polityka zagraniczna Rządu RP na Uchodźstwie 1945–1990, Oficyna Wydawnicza „Rytm”, Warszawa 2003
• Jacek Pietrzak, Dyplomacja polska wobec sprawy niepodległości Syrii i Libanu w latach II wojny światowej, [w:] „Dzieje Najnowsze”, rocznik XXXVI – 2004, 2
• Słownik Biograficzny Polskiej Służby Zagranicznej 1918–1945 Tom IV, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Warszawa 2007
• Jacek Pietrzak, Polscy uchodźcy na Bliskim Wschodzie w latach drugiej wojny światowej. Ośrodki, instytucje, organizacje, wyd. Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2012
• Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 35, s. 98, Grudzień 1978. Koło Lwowian w Londynie.