Zygmunt Kowalewski

Zygmunt Kowalewski (ur. 10 stycznia 1893 w Głybiczach w pow. mińskim, zm. 7 maja 1950 w Łodzi) – polski rzeźbiarz, krytyk i publicysta artystyczny.

Zygmunt Kowalewski przyjechał do Polski w 1920 i zamieszkał w Bydgoszczy, gdzie w 1923 rozpoczął naukę w Państwowej Szkole Przemysłu Artystycznego. Do Łodzi przeniósł się w 1927, gdzie od 1932 mieszkał przy ul. G. Narutowicza 5. Był członkiem grupy artystycznej „Ryngraf”. Od 1934 był nauczycielem rzeźby w Szkole Rysunku i Malarstwa Wacława Dobrowolskiego w Łodzi. W roku 1930 wziął udział w wystawie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych (TZSP) w Warszawie, a w kolejnych latach brał udział w wystawach głównie w Łodzi, gdzie mieszkał i tworzył nawet podczas II wojny światowej. Jego rzeźby obejmowały głównie plastykę okolicznościową, pamiątkowe plakiety i płaskorzeźby rocznicowe. Obejmowały one głównie tematykę sakralną i poświęconą bohaterom narodowym.

Żoną Zygmunta Kowalewskiego była Stefania Kowalewska-Stępczyńska.

Został pochowany w części rzymskokatolickiej Starego Cmentarza w Łodzi.

• rzeźby nagrobne na Starym Cmentarzu w Łodzi, w tym:
  • pomniki grobowe rodziny Franciszka Jeenela (1934),
  • rodziny Kluków (1936),
  • Stanisława Brzezińskiego (1936),
  • Bolesława Gostomskiego,
  • rodziny Lenartowiczów (1939–1940).
• tablica pamiątkowa poświęcona Stefanowi Linke na ścianie budynku banku przy al. T. Kościuszki 14 (zniszczona podczas II wojny światowej)
• tablica pamiątkowa poświęcona Józefowi Piłsudskiemu na frontonie dworca Łódź Fabryczna
• projekt pomnika Władysława Jagiełły dla Łodzi (niezrealizowany),
• grupa atlantów na frontonie budynku PKO przy ul. Narutowicza 45,
• płaskorzeźba na terenie posesji Towarzystwa Śpiewaczego im. S. Moniuszki, przy ul. Ogrodowej,
• dekoracje w stylu art dèco na fasadzie szpitala Kasy Chorych,
• pomnika S. Moniuszki w parku J. Poniatowskiego (odsłonięcie 3 VII 1938, zniszczony podczas II wojny światowej),
• popiersie J. Piłsudskiego we wnętrzu Łódzkiego Domu Kultury.