Zdzisław Karpiński

Zdzisław Józef/Zygmunt Karpiński (ur. 14 lutego 1890 w Leżachowie, zm. w 1940 na Ukrainie) – polski weterynarz, doktor medycyny weterynaryjnej, major Wojska Polskiego, dyrektor rzeźni miejskiej we Lwowie w latach 1931–1939.

Zdzisław Karpiński po ukończeniu gimnazjum w Jarosławiu podjął w 1911 roku studia na Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie. W latach 1912–1914 był członkiem Drużyn Strzeleckich we Lwowie. 1 sierpnia 1914 roku zaciągnął się ochotniczo do 42 Pułku Artylerii Armii Austriackiej. 20 listopada 1914 roku wstąpił do 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich, służył na froncie. 15 października 1916 roku przeniesiono go do Dowództwa II Brygady Legionów Polskich na stanowisko lekarza weterynarii. Od 15 lutego 1918 roku wraz z tą Brygadą walczył na Ukrainie, 11 maja 1918 roku w czasie bitwy pod Kaniowem dostał się do niewoli niemieckiej w Potoku. Po przewiezieniu do Białej Podlaskiej udało mu się uciec 1 lipca.

18 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego z przydziałem do 7 Pułku Ułanów Lubelskich. Przeszedł cały szlak bojowy tego pułku, uczestnicząc we wszystkich jego walkach, jako zastępca dowódcy 1 szwadronu. W styczniu 1919 roku wrócił ze swoim szwadronem do Warszawy. W lutym 1919 roku został mianowany na dowódcę szwadronu cekaemów. 1 marca 1919 roku udał się wraz z pułkiem na Front Litewsko-Białoruski. W połowie listopada 1919 roku uzyskał otrzymał urlop na dokończenie studiów weterynaryjnych. Uzyskał dyplom lekarza weterynarii 1 kwietnia 1920 roku, po czym został przeniesiony z Korpusu Jazdy do Korpusu Lekarzy Weterynarii i skierowany do 7 Pułku Ułanów na stanowisko lekarza weterynarii.

Według stanu na 1 czerwca 1921 roku był przydzielony do Okręgowego Szpitala Koni Nr 6 ze skierowaniem do 7 Pułku Ułanów. W 1923 roku był w Kadrze Szpitala Koni Nr 10 w Przemyślu z przydziałem do 24 Pułku Artylerii Lekkiej w Jarosławiu na stanowisko starszego lekarza weterynarii. Po wystąpieniu o przeniesienie do rezerwy, pozostał w kadrze Okręgowego Szpitala Koni Nr 10 w Przemyślu, a następnie, po odejściu z wojska pracował jako miejski lekarz weterynarii w Jarosławiu (ulica Nad Sanem 45), a od 1931 roku (albo od 1935 roku) jako dyrektor rzeźni miejskiej we Lwowie (do 1939 roku). W 1930 roku (albo w 1933 roku) obronił pracę doktorską na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie. Był aktywnym członkiem Oddziału Lwowskiego Zrzeszenia Lekarzy Weterynaryjnych RP.

Został zamordowany w 1940 roku przez NKWD na Ukrainie, jego nazwisko znajduje się na Ukraińskiej Liście Katyńskiej. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Rodzina Zdzisława Karpińskiego została deportowana w głąb Rosji. Żona Anna i dwaj synowie Wiesław i Janusz z Armią gen. Andersa wyszli z ZSRR do Iranu a stamtąd do Wielkiej Brytanii. Walczyli jako lotnicy do końca wojny. Ponieważ po wojnie nie było w Anglii miejsca dla Polaków, więc emigrowali do Kanady i po kilku latach sprowadzili z Południowej Afryki matkę, która tam przeżyła wojnę. Janusz zmarł w 1999 roku w Bethlehem, Pennsylvania a Wiesław odszedł kilka lat później w Hannover w stanie Ontario.

• chorąży weterynarii – ze starszeństwem od 1 stycznia 1917 roku
• podporucznik – 2 czerwca 1917 roku
• porucznik – 15 marca 1918 roku
• kapitan – przed 1 czerwca 1921 roku
• major – 1923, ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości (widoczny na zdjęciu)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1921)

Był synem Michała i Joanny z domu Waligórskiej. Miał trzech synów Jerzego, Wiesława i Janusza. Jerzy zginął z wycieńczenia i choroby szukając matki Anny i braci. Dotarł chory do matki, która przebywała wtedy w Chu w Kazachstanie. Niestety następnego dnia w wigilię Swiąt Bożego Narodzenia 1941 umarł na jej rekach. Pochowany w Chu.