Władysław Raypert

Władysław Raypert (ur. 27 czerwca 1885 w Łukowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się w Łukowie, był synem Władysława i Anny z domu Kwasebard. Absolwent gimnazjum z maturą w Białej Podlaskiej. Więziony w warszawskiej Cytadeli za strajki w 1905. W latach 1914–1917 służył w armii rosyjskiej. Ukończył szkołę oficerów piechoty w stopniu chorążego. W 1917 awansowany na podporucznika. Po wybuchu rewolucji pozostał w Rosji i zaciągnął się do tworzonego z żołnierzy polskich II Korpusu Polskiego. Następnie służył w 4 Dywizji Strzelców Polskich generała Lucjana Żeligowskiego. W 1918 awansował na porucznika.

Po powrocie do Polski w 1919 roku wstąpił do Wojska Polskiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w stopniu porucznika w 28 pułku Strzelców Kaniowskich. Za wybitne zasługi bojowe w czasie wojny został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i w 1922 roku został zweryfikowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Po wojnie służył w 44 pułku strzelców Legii Amerykańskiej.

W 1928 roku został mianowany majorem piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1928 roku. 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Równe na okres czterech miesięcy celem odbycia praktyki poborowej.5 listopada 1928 roku ogłoszono jego przeniesienie do PKU Dubno na stanowisko kierownika I referatu. 20 września 1930 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II. Z dniem 30 czerwca 1931 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Pracował jako referent wojskowy w starostwie pińskim. W 1939 roku został komendantem Junackich Hufców Pracy na Wołyniu.

W momencie wybuchu II wojny światowej Władysław Raypert był w stanie spoczynku, w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 2774.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922) (nr 3644)
• Krzyż Niepodległości z 16 marca 1933
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz drugi w 1921)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ​ISBN 83-916663-5-2​, s. 446.
• Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 235, 357.
• Rocznik Oficerski 1934 Rezerw – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1934, s. 327, 872;
• Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.