Władysław Frączek

Władysław Frączek ps. „Janczak”, „Wid”, „Witold Sawicki” (ur. 27 grudnia 1895 w Stryszawie, zm. 19 stycznia 1969 we Wrocławiu) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Władysław Frączek urodził się 27 grudnia 1895 roku w Stryszawie. Od 1906 roku uczył się w gimnazjum w Bochni, gdzie w 1914 otrzymał świadectwo dojrzałości. W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich i służył w 3 pułku piechoty Legionów. Uczestnik bitwy pod Rarańczą. Po ukończeniu kursu oficerskiego w Zegrzu otrzymał awans na chorążego. Po kryzysie przysięgowym od września 1917 roku służył w batalionie zapasowym Polskiego Korpusu Posiłkowego. W okresie od lutego do czerwca 1918 roku internowany przez władze austriackie w obozie na Węgrzech, a później we Włoszech.

Po powrocie do Polski od listopada 1918 roku wziął udział w obronie Lwowa. Kolejno pełnił funkcję dowódcy plutonu, dowódcy 4 i 11 kompanii 4 pułku piechoty Legionów. W sierpniu 1920 roku przeniesiony został do 3 pułku piechoty Legionów, w którym kolejno dowodził II batalionem, 5 kompanią i I batalionem. W tym czasie bierze udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

W 1921 roku został referentem wyszkolenia a następnie pełnił obowiązki dowódcy I batalionu 3 pp Leg. W sierpniu 1923 roku objął dowództwo III batalionu, a w lutym następnego roku - II batalionu. W kwietniu 1925 roku powierzono mu pełnienie obowiązków zastępcy dowódcy 3 pp Leg. We września tego roku objął dowództwo III batalionu.

1 listopada 1925 rozpoczął naukę na Kursie Normalnym Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 28 października 1927, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko asystenta. Następnie był wykładowcą operacyjnej służby sztabów, a od 1929 roku kierownikiem katedry taktyki ogólnej. W 1931 roku przeniesiony został na stanowisko dyrektora nauk w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy.

W kwietniu 1932 roku przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie został szefem Wydziału Przepisów Służbowych. W 1935 roku został szefem Wydziału Administracyjno-Instrukcyjnego w Biurze Ogólno Administracyjnym M.S.Wojsk. W listopadzie 1935 roku został mianowany dowódcą Pułku KOP „Wołożyn”, a w 1938 roku dowódcą 15 pułku piechoty „Wilków”. 19 marca 1939 roku został mianowany pułkownikiem.

Brał udział w kampanii wrześniowej jako dowódca 15 pułku piechoty w składzie 28 Dywizji Piechoty. W dniu 3 września 1939 roku został ciężko ranny podczas walk nad Wartą pod Rychłocicami, a jego pułk rozstał rozbity. Z odniesionych ran leczył się najpierw w Łodzi a następnie w Wilnie. Po wyleczeniu z ran wiosną 1940 roku został oficerem Bazy nr 3 ZWZ w Wilnie.

W kwietniu 1943 roku przeniesiony do Warszawy, gdzie objął stanowisko szefa Wydziału Operacyjnego w Oddziale III Komendy Głównej AK, w tym czasie używał nazwiska Witold Sawicki. 23 sierpnia 1943 roku został szefem sztabu Obszaru Warszawskiego AK. Funkcję tę pełnił do końca powstania warszawskiego. Po kapitulacji oddziałów powstańczych osadzony w Oflagu IIC Woldenberg.

Po wojnie wrócił do Polski i został uznany za inwalidę. Leczy się z powodu gruźlicy w sanatorium Gostynin-Kruk, jednocześnie pracował tam w administracji do czasu przejścia na emeryturę w 1968 roku. Zamieszkał wtedy we Wrocławiu, gdzie zmarł w dniu 19 stycznia 1969 roku.

• chorąży - 1 stycznia 1917
• podporucznik
• porucznik
• kapitan - 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
• major - 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 114 lokatą w korpusie oficerów piechoty
• podpułkownik - 24 grudnia 1929 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 18 lokatą w korpusie oficerów piechoty
• pułkownik - 19 marca 1939

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (1939)
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Niepodległości (1931)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi – dwukrotnie (po raz drugi w 1938)

• Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944 t. 1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987. ISBN 83-211-0739-7.
• Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1923
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928
• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932
• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931
• Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 381-382. ISBN 83-11-07836-X.
• Marek Ney-Krwawicz: Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 432. ISBN 83-211-1055-X.