Witold Giełżyński

Witold Giełżyński (ur. 9 czerwca 1886 w Krasnymstawie, zm. 31 grudnia 1966 w Warszawie) – dziennikarz, publicysta polski, wolnomularz. Był wiceprezesem Syndykatu Dziennikarzy Warszawskich.

Uczęszczał do Gimnazjum Męskiego w Lublinie, gdzie działał w Związku Młodzieży Socjalistycznej. Za udział w strajkach szkolnych relegowany z gimnazjum, w rezultacie szkołę średnią ukończył w 1906 w Warszawie. W 1908 wydalony przez władze rosyjskie z granic Królestwa Polskiego wyjechał do Paryża.

Jako dziennikarz debiutował w 1907 w czasopiśmie „Wiedza”. Od 1914 pisał w miesięczniku „Myśl Polska”, redagował (1914-1915) „Nowy Kurier Łódzki”, od 1920 pisał w „Kurierze Polskim”, w latach 20. i 30. w „Epoce”, „Ekspresie porannym”, „Świecie” i „Kurierze Czerwonym” i innych czasopismach.

Był założycielem Ligi Obrony Praw Człowieka i Obywatela.

Podczas wojny redagował „Wiadomości Polskie” (organ AK), pisał też w „Biuletynie Informacyjnym” i „Rzeczypospolitej Polskiej”. Po wojnie publicysta „Kuriera codziennego” (do 1947 równocześnie redaktor naczelny „Gazety Ludowej”). Pracę w zawodzie dziennikarskim zakończył w 1948.

Ojciec dziennikarza Wojciecha Giełżyńskiego.

Autor opracowania przeglądowego (wydanego w 1962) pt. „Prasa Warszawska 1661-1914”.

Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 36, rząd 5, grób 3/4).