Wincenty Podgurski

Wincenty Podgurski (ur. 7 października 1882 w Wilnie, zm. 17 lutego 1940 w Gołąbkach) – pułkownik broni pancernych Wojska Polskiego.

Urodził się w rodzinie Jana i Marii z Tańskich. W 1902 ukończył Gimnazjum w Petersburgu, a w 1910 studia na Wydziale Elektrycznym Instytutu Politechnicznego im. Piotra Wielkiego w Petersburgu.

13 września 1902 rozpoczął naukę w Michajłowskiej Wojskowej Szkole Artylerii w Petersburgu. 23 sierpnia 1904 został mianowany podporucznikiem artylerii ze starszeństwem z 23 sierpnia 1903. Od 1 października 1904 pełnił służbę w Twierdzy Kuszka położonej na terytorium ówczesnego Turkiestańskiego Okręgu Wojskowego. W 1909 pełnił, w stopniu porucznika, służbę w Kuszkińskim batalionie artylerii fortecznej (ros. Кушкинский крепостной артиллерийский батальон).

Na początku listopada 1917 w Moskwie stanął na czele Komendantury Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego na okręg moskiewski. Razem z pułkownikiem Kazimierzem Majewskim organizował „polski rezerwowy pułk” w Moskwie, później przemianowany na pułk strzelców im. Bartosza Głowackiego. 13 lutego 1918 został aresztowany przez bolszewików.

6 grudnia 1918 został przydzielony do Autonaczelnictwa Okręgu Generalnego Warszawskiego w Warszawie. 8 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem dnia 23 marca 1914. 7 czerwca 1919 został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa” do dyspozycji Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. 9 lipca 1919 został wyznaczony na stanowisko Inspektora Wojsk Samochodowych Frontu w Głównym Kwatermistrzostwie Naczelnego Dowództwa WP. Następnie powierzono mu stanowisko Inspektora Wojsk Samochodowych, który był organem pomocniczym Ministra Spraw Wojskowych we wszystkich sprawach dotyczących Wojsk Samochodowych i podlegał mu przez II wiceministra. 1 marca 1920 weszła w życie nowa organizacja Ministerstwa Spraw Wojskowych. 14 kwietnia, w nowej organizacji, zostały mu powierzone obowiązki szefa Sekcji IV Wojsk Samochodowych w Departamencie II Wojsk Technicznych. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w Wojskach Samochodowych, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów samochodowych, a jego oddziałem macierzystym był nadal 1 dywizjon samochodowy. 1 listopada 1922 został powołany do służby Sztabu Generalnego z prawem jednorocznego doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W tym czasie pozostawał w dyspozycji Oddziału V Sztabu Generalnego. Został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej, w charakterze słuchacza II Kursu doszkolenia. Z powodu stanu zdrowia kursu nie ukończył. W następnym roku był w macierzystym dywizjonie w Warszawie. Z dniem 31 stycznia 1924 został przeniesiony w stan spoczynku z powodu trwałej niezdolności do służby wojskowej, stwierdzonej w drodze superrewizji. Mieszkał wówczas przy ul. Mokotowskiej 45 w Warszawie.

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I”. W 1937 został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych.

Był wiceprezesem Zarządu Głównego Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny oraz prezesem Związku Uczestników Byłego I Korpusu Wojska Polskiego na Wschodzie. Mieszkał w Gołąbkach. Uczestniczył w Kampanii Wrześniowej, zwolniony z powodu choroby – zmarł 17 lutego 1940 roku w Gołąbkach. Został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Wincenty Podgurski był żonaty z Wandą z Rozenblumów (Augustowskich) (1889-1975), z którą miał córkę Ewę, po mężu Śmiela (1915–2009).

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5302 – 17 maja 1922
• Krzyż Niepodległości – 20 grudnia 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 roku „za zasługi na polu pracy społecznej”
• Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918-1921” – trzykrotnie
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” – 1925

• Общий список офицерским чинам русской императорской армии. Составлен по 1-е января 1909 г.. Sankt Petersburg: Drukarnia Wojskowa, 1909.
• Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Wojskowa Biblioteka Cyfrowa „Zbrojownia”. [dostęp 2018-05-15].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1921.
• Regina Czarnecka. Organizacja Ministerstwa Spraw Wojskowych (MSWojsk.) w latach 1918-1921. „Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej”. 27, 2005. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe. ISSN 0137-5547. 
• Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938.
• Stanisław Dobrowolski: W żołnierce i konspiracji. Notatki z ocalałych szpargałów. Warszawa 1939. Druk. „Pośpiech” Ostrołęka; s. 334, tbl.15.
• Karta nr 98 - Mobilizacja Polska s. 48-69 - fragmenty książki Stanisława Dobrowolskiego "W żołnierce i konspiracji"; Warszawa 2019