Władysław Dzióbek

Podczas I wojny światowej służył w armii Austro-Węgier.

Dekretem Naczelnego Wodza Wojsk Polskich, jako oficer byłej armii austro-węgierskiej, został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 listopada 1918 r., z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika (starszeństwo od 1 listopada 1917 r.) oraz zaliczeniem do 1 Rezerwy (z powołaniem do służby czynnej na czas aż do demobilizacji). W stopniu porucznika uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. i 1461 lokatą w korpusie oficerów piechoty. Pełnił wówczas służbę w 17 pułku piechoty z Rzeszowa (między innymi był dowódcą kompanii). Po ukończeniu kursu dla dowódców batalionów w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, został w dniu 21 lutego 1928 r. awansowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej na majora ze starszeństwem od 1 stycznia 1928 r. i 126 lokatą w korpusie oficerów piechoty.

Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych z dnia 26 kwietnia 1928 r. został przeniesiony (w korpusie oficerów piechoty) z 17 pp do 86 pułku piechoty z Mołodeczna, na stanowisko dowódcy batalionu (był to II batalion 86 pp). Zarządzeniem z 6 lipca 1929 r. major Władysław Dzióbek został przesunięty ze stanowiska dowódcy batalionu na stanowisko kwatermistrza 86 pułku piechoty. W pułku z Mołodeczna służył do roku 1937, zajmując w 1930 r. - 497 lokatę na liście starszeństwa majorów piechoty, a w roku 1932 - 104 lokatę w swoim starszeństwie. Z dniem 28 czerwca 1933 r. został przesunięty z kwatermistrza pułku na dowódcę batalionu detaszowanego 86 pp (III batalion, detaszowany w Kraśnym nad Uszą). Na dzień 1 lipca 1933 roku zajmował 341 lokatę wśród majorów piechoty, a w dniu 5 czerwca 1935 r. był 271 na liście starszeństwa majorów korpusu piechoty. Awansowany do stopnia podpułkownika z dniem 19 marca 1937 r. i 29 lokatą wśród oficerów piechoty został przeniesiony na stanowisko I zastępcy dowódcy 14 pułku piechoty we Włocławku, które objął z dniem 14 sierpnia 1937 r. i piastował do chwili ogłoszenia mobilizacji w sierpniu 1939 r. Od 17 maja 1939 r. został pełniącym obowiązki dowódcy 14 pułku piechoty (funkcję tę pełnił do końca lipca tego roku, kiedy to nowym dowódcą pułku został ppłk Włodzimierz Brayczewski). W dniu 26 sierpnia 1939 r. odebrał we Włocławku, razem z kapelanem pułku - ks. Józefem Gołębiem, uroczystą przysięgę żołnierzy 14 pp, po której nastąpił wymarsz pułku (pod dowództwem mjr. Jana Łobzy) do rejonu koncentracji.

Zgodnie z planem mobilizacyjnym ppłk Dzióbek został dowódcą 144 pułku piechoty rezerwowego, którego II i III bataliony mobilizowały się we Włocławku. III batalion nigdy nie dotarł do swej macierzystej 44 Dywizji Piechoty i brał udział w zdobyciu Sochaczewa razem z oddziałami Armii "Pomorze". W kampanii wrześniowej 1939 roku ppłk Dzióbek, na czele niepełnego 144 pprez., walczył na przedpolach Warszawy, wycofując się do niej (bez I i III batalionów) w nocy z 14 na 15 września. Od tej pory brał udział w obronie stolicy. Nocą z 18 na 19 września oddany został razem z oddziałem do dyspozycji dowódcy odcinka "Warszawa - Zachód" i przeszedł do Fortu Bema. Obronę fortu przejął wówczas II batalion 144 pprez. mjr Wadasa, przy którym stało dyspozycyjne dowództwo z ppłk. Dzióbkiem. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli niemieckiej, którą spędził w oflagu VIIA Murnau.

Po wojnie powrócił do kraju, zmarł w 1971 roku. Za swą postawę podczas kampanii wrześniowej odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari przez władze Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie.

Rok 1939 - kurs działonowych ppanc 4 DP przy 14 pp. Ppłk Władysław Dzióbek siedzi drugi od lewej (pierwszy z lewej siedzi kpt. Józef Koziński, trzeci z lewej siedzi płk Franciszek Sudoł).

Szkoła Podoficerska 14 pp (1939) - ppłk Dzióbek siedzi w I rzędzie jako trzeci z prawej, drugi z prawej w tym rzędzie siedzi mjr Jan Łobza.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Komandorski Orderu "Korony Rumunii"

• Zdzisław Ciesielski: Dzieje 14 Pułku Piechoty w latach 1918-1939. Toruń: Wyd. Adam Marszałek, 2008. ISBN 978-83-7441-937-6.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935 - 1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006.
• Jakub Wojewoda: Wielka księga piechoty polskiej 1918–1939. 4 Dywizja Piechoty. T. 4. Warszawa: Edipresse Polska SA, 2016. ISBN 978-83-7945-596-6.
• Marian Porwit: Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku. Tom 2. Warszawa: Wyd. Czytelnik, 1983. ISBN 83-07-00645-7.
• Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1969. ISBN 83-11-07109-8.
• Zbiory Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Obsada personalna - majorowie. sygnatura 701/1/116 str. 75 poz. 325. [dostęp 2017-01-25].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922: załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 1922 r.. Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1922. [dostęp 2017-02-10].
• Rocznik oficerski 1923. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1923. [dostęp 2017-01-25].
• Rocznik oficerski 1924. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1924. [dostęp 2017-01-25].
• Rocznik oficerski 1928. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1928. [dostęp 2017-01-25].
• Rocznik oficerski 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1932. [dostęp 2017-01-22].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty opublikowana w „Przeglądzie Piechoty”. Zeszyt 7, lipiec 1930 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930. [dostęp 2017-03-03].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 1 lipca 1933 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1933. [dostęp 2017-03-04].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 5 czerwiec 1935 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1935. [dostęp 2017-03-04].
• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920 - 1937. [dostęp 2016-03-19].
• Dzienniki Rozkazów Wojskowych z lat 1918 - 1937. [dostęp 2017-03-30].
• portal Genealogia - Stankiewicze z przyjaciółmi. Kawalerowie Orderu VIRTUTI MILITARI. [dostęp 2017-01-25].