Quick Facts
Biography
Stefan Edward Łomnicki (ur. 18 marca 1898 w Leszczkowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Virtuti Militari, osadnik wojskowy, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Stefan Edward Łomnicki urodził się 18 marca 1898 roku w Leszczkowie, w powiecie sokalskim, w rodzinie Stanisława i Stefanii z Lewandowskich.
Od 1913 roku był członkiem „Sokoła”. W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionu Wschodniego. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 3 pułku piechoty Legionów Polskich. 22 lutego 1915 roku został ranny. Przebywał w szpitalu, a następnie w Domu Rekonwalescentów w Kamieńsku. W lipcu 1915 roku został przydzielony do 6 pułku piechoty Legionów Polskich. Latem 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony cesarskiej i królewskiej Armii.
Po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Ukończył szkołę oficerską. Walczył w obronie Lwowa oraz wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 24 pułk piechoty.
W 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 1652. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Jako były oficer zawodowy został zatrzymany w służbie czynnej, w 24 pułku piechoty w Łucku. Ukończył Centralną Szkołę Strzelań w Toruniu. 15 maja 1930 roku został powołany do służby czynnej i przemianowany na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 lipca 1919 roku i 38. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1931 roku został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów piechoty. 26 marca 1931 roku otrzymał przeniesienie do Korpusu Ochrony Pogranicza. Służył w Brygadzie KOP „Wołyń”. 3 sierpnia 1931 roku został przeniesiony do 68 pułku piechoty we Wrześni. Z dniem 31 maja 1932 roku został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łuck. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”. Po zakończeniu służby jako osadnik wojskowy osiadł na kresach wschodnich.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (nr 680)
- Krzyż Niepodległości - 12 maja 1931
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 "Polska Swemu Obrońcy"
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka za Rany i Kontuzje
Zobacz też
- Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Zbrodnia katyńska
Przypisy
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2016-06-11].
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 312.
- Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 195, 503;
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Stefan Łomnicki, Wykaz Legionistów Polskich 1914-1918, Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku [1].
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.