Romuald Kohutnicki

Romuald Kohutnicki (ur. 20 lutego 1889 w Kijowie, zm. 30 czerwca 1972 w Wesołej) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w polskiej kresowej rodzinie ziemiańskiej. Po ukończeniu Szkoły Oficerskiej w 1910 roku mianowany został podporucznikiem. Oficer Armii Imperium Rosyjskiego i I Korpusu Polskiego w Rosji. Od grudnia 1918 roku na Syberii dowodził 3 pułkiem Strzelców Polskich. W sierpniu 1920 roku, w czasie Bitwy Warszawskiej, był szefem sztabu 11 Dywizji Piechoty. Od 1 września 1920 roku dowodził 29 pułkiem Strzelców Kaniowskich w Kaliszu.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 170. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 20 czerwca 1923 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu. Z dniem 15 września 1923 roku został przeniesiony do 15 pułku piechoty „Wilków” w Dęblinie na stanowisko dowódcy pułku. Z dniem 1 września 1925 roku został czasowo przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I z pozostawieniem przy Komendzie Obozu Warownego „Dęblin”. 26 stycznia 1926 roku został przydzielony do dowództwa 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego. Od 7 sierpnia 1927 roku do 16 października 1935 roku dowodził 80 pułkiem piechoty w Słonimiu. 1 stycznia 1928 roku awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Od 2 lutego do 5 maja 1928 roku był słuchaczem III unitarno-informacyjnego kursu dla podpułkowników i pułkowników, kandydatów na dowódców pułków, względnie dowódców pułków w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. Ówczesny komendant Centrum, generał brygady Wacław Dziewanowski wydał o nim niezbyt pochlebną opinię: „interesował się pracą na kursie, zrobił pewne postępy, ale na ogół wykazał poziom przeciętny, a raczej nawet słaby we wszystkich przedmiotach”. Za 1932 roku otrzymał ocenę ujemną. Dowódca Brygady KOP „Nowogródek” w Nowogródku. Brygadą dowodził do 1 lutego 1937 roku, a następnie został przeniesiony do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. Inspektor amii generał dywizji Tadeusz Piskor oceniając go na stanowisku brygadiera stwierdził: „ruchliwy, przebywa w terenie, wnosi dużo zdrowego sensu i energii w pracy”. W latach 1937-1939 dowódca Obrony Przeciwlotniczej w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. 13 października 1938 roku dowódca Obrony Przeciwlotniczej Ministerstwa Spraw Wojskowych, generał brygady Józef Zając stwierdził: „zupełnie odpowiada na stanowisku dowódcy OPL OK Poznań, które ma mniejsze i mniej skomplikowane zadania z punktu widzenia OPL. Pracuje systematycznie”.

Od 10 kwietnia 1928 roku był żonaty z Jadwigą z Szyszkowskich.

Zmarł 30 czerwca 1972 roku. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Błoniu.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3381
• Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1935)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.