Rennos Koutsouris

Ο Ρέννος Κουτσούρης είναι αναγνωρισμένος Έλληνας αρχιτέκτονας της γενιάς του '30.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1901. Το 1921 εισήχθη στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου της Δρέσδης, όπου φοίτησε ως το 1926.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, εργάζεται στην Τεχνική Εταιρεία Η. και Δ. Γεωργοπούλου κι έπειτα στο Τμήμα Δημοσίων Κτιρίων του Υπουργείου Συγκοινωνιών (αργότερα Δημοσίων Έργων). Από το 1928 θα υπηρετήσει στο Γραφείο Σχεδίου Πόλεως Πειραιώς. Παράλληλα εργάζεται και ως ελεύθερος επαγγελματίας και το 1935 ιδρύει το δικό του γραφείο, με συνεργάτη τον Μανώλη Βουρέκα.

Από τα πρώτα του έργα είναι εμφανείς οι επιρροές από το κεντροευρωπαϊκό Μοντέρνο Κίνημα. Κτίρια όπως η έπαυλη Κουμάνταρου στην Κηφισιά, η πολυκατοικία στο Κολωνάκι (Λουκιανού 26, 1933), η πολυκατοικία του Μάρκου Νομικού στην οδό Αθηνάς (1930) και η πολυκατοικία στη στοά Λαυρίου (1930) υποδεικνύουν την ευθυγράμμισή του με τις αρχές του Μπάουχαους και του Λε Κορμπυζιέ. Από τα πιο ριζοσπαστικά του έργα είναι ο σταθμός αυτοκινήτων στο Κολωνάκι (Κανάρη 3, 1937), ο οποίος δημοσιεύθηκε και στο εξωτερικό στο The Architects' Journal.

Μετά την αναγκαστική απραξία στα χρόνια της Κατοχής και τη διακοπή της συνεργασίας του με τον Μανώλη Βουρέκα, ο Ρέννος Κουτσούρης συνεχίζει την επαγγελματική του δραστηριότητα ιδρύοντας άλλο ένα γραφείο στη Γενεύη. Εκεί ασχολείται κυρίως με κτίρια γραφείων και αστικές πολυκατοικίες. Παρότι τα διατηρούσε μόνος του χωρίς μόνιμους συνεργάτες, τα γραφεία του γνώρισαν εξαιρετική επιτυχία.

Σταδιακά αρχίζει να απομακρύνεται από το μεσοευρωπαϊκό Μοντέρνο Κίνημα και υιοθετεί έναν τύπο πιο κλασσικίζοντα, που γίνεται εμφανής ιδιαίτερα στις όψεις των πολυτελών πολυκατοικιών στην πλατεία Κολωνακίου και Ηρώδου Αττικού. Ωστόσο, στα μεγάλα κτίρια γραφείων του '50 και του '60 εισάγει μια πιο λιτή και γραμμική επίλυση όψεων που εκφράζει μια νεωτερικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το διαγνωστικό κέντρο Υγεία (1972-74) όπως και η νέα Πτέρυγα της Παντείου Σχολής (δεκαετία του '70). Στη Θεσσαλονίκη σχεδιάζει το 1958 το Ξενοδοχείο «Ολύμπικ» στην οδό Εγνατία.

Συνεχίζει να εργάζεται σε όλη τη δεκαετία του '70 προσλαμβάνοντας νέους αρχιτέκτονες (Παναγιώτης Δεδές, Θεόδωρος Πάντζαρης) και επιχειρώντας καινοτόμες κατασκευαστικές και μορφολογικές λύσεις (γυάλινα στηθαία στα μπαλκόνια, μεγαλύτερα ανοίγματα κλπ.)

Ισχυρή είναι και η παρουσία του στα κοινά. Διατέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων (Σ.Α.Δ.Α.Σ.) και με δική του πρωτοβουλία η Ελλάδα εισήλθε στην Union Internationale des Architectes (UIA). Το 1966 τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικα.

Μετά από πλούσιο έργο έξι δεκαετιών, ο Ρέννος Κουτσούρης πέθανε στην Αθήνα το 1997, σε ηλικία 96 ετών.

• Ελληνική Αρχιτεκτονική Εταιρεία, Αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΤΑΜΟΣ, Αθήνα, 2009
• Δημήτρης Φιλιππίδης, Νεοελληνική αρχιτεκτονική, Αθήνα: Μέλισσα, 1984.
• Ελένη Φεσσά-Εμμανουήλ, Θεωρητικά : Ζητήματα αρχιτεκτονικής ιστορίας και κριτικής, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 2001