Piotr Rudzki

Piotr Rudzki (ur. 31 stycznia 1892 w Odessie, zm. 1967) – podpułkownik broni pancernych Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w Odessie, w rodzinie Feliksa.

W 1923 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 1 Dywizjonu Samochodowego w Warszawie . 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów samochodowych. W 1928 ponownie pełnił obowiązki zastępcy dowódcy dywizjonu. Z dniem 1 maja 1931 został przeniesiony do Kadry 2 Dywizjonu Samochodowego na stanowisko komendanta kadry. W październiku 1935 został wyznaczony na stanowisko komendanta Kadry 9 Batalionu Pancernego w Brześciu nad Bugiem, a później przeniesiony do 7 Batalionu Pancernego w Grodnie na stanowisko dowódcy (wraz z wydzieloną kompanią czołgów w Wilnie). Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 1. lokatą w korpusie oficerów samochodowych. W 1937, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6722 (10 maja 1922)
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1938)
• Medal Niepodległości (5 sierpnia 1937)
• Srebrny Krzyż Zasługi (15 sierpnia 1924)
• Odznaka „Znak Pancerny” nr 800 (11 listopada 1935)

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.