Pierre Louw

Ds. Pieter Joachim Wilhelm (Pierre) Louw (3 November 1928, Hoopstad – 5 Mei 2007) was 1954 predikant in drie gemeentes van die Gereformeerde Kerke in Suid-Afrika (GKSA) tot sy dienswerk in 1972 plotseling weens ’n motorongeluk tot ’n einde gekom het.

Pierre Louw is op Hoopstad in die Vrystaat gebore as een van net twee van die kinders van ’n onderwyser-pa, Pieter, en ’n ma van Duitse afkoms, Hester, wat grootgeword het, terwyl twee seuns en ’n dogtertjie kleintyd oorlede is.

Albei die seuns wat volwassenheid bereik het, het predikant in die GKSA geword. Pierre se broer Manie was sendeling op De Hoop (1949–1951) en Siloam 1951–1956, predikant van Mafikeng (1956–1958), Keetmanshoop (1958–1962) en Windhoek (1962–1968) en eindelik weer sendeling, verbonde aan Innesdal (1968–1987). Hy het in 1987 geëmeriteer en is op 26 November 2014 oorlede.

Die gesin het later na Johannesburg verhuis. Terwyl Manie op Potchefstroom studeer het, het Pierre ’n tyd lank saam met sy ouers in Tanganjika (Tanzanië) gewoon, waar hy skoolgegaan het. Met hulle terugkeer na Suid-Afrika het Pierre sy skoolloopbaan aan die Hoërskool Gimnasium voltooi en aan die PU vir CHO gaan studeer, sonder dat hy geweet het in watter rigting hy hom wou bekwaam.

Dit het verander toe hy die wysbegeerte danksy prof. Henk Stoker ontdek het. Daarna het hy doelgerig studeer en hom geroepe gevoel om predikant te word. Aan die PUK was hy redakteur van al die studentepublikasies: Besembos, Pukkie en Die Wapad. Sy klasmaats wat saam met hom aan die einde van 1953 afgestudeer het, was J.H. Booyens, F.F.E. Buys, V.E. d’Assonville, P.J. de Wet, J.L. Helberg, Johan Ligthelm en Mechiel Venter.

Ds. Louw se broer het hom op 19 Desember 1953 in Boksburg in huwelik bevestig met Cecilia Roos van Johannesburg. Dié huwelik is geseën met twee dogters, Cecilia en Hester, en ’n seun, Pieter. Ds. en mev. Louw het ten tyde van sy dood nege kleinkinders gehad.

Hul gemeentes was Zeerust (1954–1957), Johannesburg-Mayfair (1957–1965) en Nelspruit van Desember 1965 tot met sy emeritaat in 1973. Met sy oorlye was hy die langste geëmeriteerde predikant van die GKSA, naamlik 34 jaar.

Ds. Louw is in 1972 ernstig beseer in ’n motorongeluk by Machadodorp. Hy is net betyds uit die motorwrak gered voor dit ’n tweede keer aan die brand geraak het. Ná 20 jaar in die bediening, waarvan die laaste agt jaar in Nelspruit, het sy dienswerk plotseling tot ’n einde gekom.

Ds. Francois Lessing skryf in sy lewensberig in die Almanak van 2008: "Ironies dat juis sy groot voorliefde vir die Wysbegeerte een van die . . . oorsake was wat gelei het tot die motorongeluk wat Pierre gedeeltelik verlam gelaat en die normale gebruik van sy oë ontneem het. Hy was drie maande bewusteloos en die herstelproses uiters stadig. Hy het ’n bitter lyding gehad veral namate die einde genader het." Ds. Louw, sy vrou en hul seun was op pad huis toe nadat Pieter met prof. P.G.W. du Plessis van die RAU gaan gesels het oor die M.A.-graad waarvoor hy wou inskryf. Op Middelburg, Mpumalanga, het hulle aangegaan by hul dogter Hester, wat daar op skool was.

In die Gereformeerde kerk Nelspruit se gedenkblad met die halfeeufees staan: "Steeds vol toekomsideale en so plotseling uit die bediening geruk. Sedertdien het hy so baie kans gehad om na te dink oor die dinge wat altyd so na aan die hart was."

"Almal wat hom besoek het," skryf ds. Lessing, "onder andere van sy klasmaats, sal met weemoed onthou hoe Pierre op ’n draagbare tikmasjien steeds met die filosofie besig was. Die skema van sy uitbouing van die Wysbegeerte van die Wetsideë is vandag nog ’n stille getuienis van sy toegewyde belangstelling in die filosofie." In 1987 het uit sy pen ’n geskrif met die titel Wandel in die lig van God se Woord verskyn.

Cecilia en hul kinders en kleinkinders was elke dag pynlik bewus van ds. Louw se lyding, beproewing en frustrasie, skryf ds. Lessing. "Cecilia, toonbeeld van ’n brose mensekind met ’n ysere deursettingsvermoë, het Pierre in die 34 jaar getrou bygestaan en soms die rol van die kraaie en die weduwee van Sarfat vertolk in die versorging van hulle huisgesin.

"Duidelik was sy ’n gawe van God aan Pierre tot die dood hulle geskei het. Jare lange orreliste, musiekonderwyseres, het sy lang en moeisame ure bestee sodat hulle ’n dak oor die kop kon hê en Pierre professionele versorging kon kry toe dit vir haar (fisiek) onmoontlik geword het om daarmee persoonlik voort te gaan."

• (af) Lessing, ds. Francois in Schalekamp, ds. M.E. et al. 2007. Die Almanak van die Gereformeerde Kerke in Suid-Afrika vir die jaar 2008. Potchefstroom: Administratiewe Buro.