Paweł Hajduk

Paweł Hajduk (ur. 27 kwietnia 1896 w Borkach Nizińskich, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Paweł Hajduk był synem Andrzeja i Katarzyny z domu Krępa, urodził się we Borkach Nizińskich.

Przed wybuchem I wojny światowej należał do Związku Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej służył w cesarsko-królewskiej Obronie Krajowej, gdzie ukończył szkołę oficerską. 1 października 1917 roku został mianowany chorążym rezerwy. Jego oddziałem macierzystym był pułk strzelców nr 17. Walczył na froncie zachodnim i w Albanii, był ranny.

W 1918 roku wstąpił na ochotnika Wojska Polskiego. Początkowo do Legii Oficerskiej w Krakowie, z którą brał udział w walkach o Przemyśl i Lwów. Następnie został przydzielony do 8 pułku piechoty Legionów, w którego szeregach walczył w wojnie polsko-bolszewickiej oraz został ranny pod Denisowem. Po powrocie z leczenia został skierowany do 7 pułku piechoty Legionów, gdzie w 1920 roku był dowódcą kompanii.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Do 1927 roku służył w 7 pułku. W 1927 roku został przeniesiony do KOP. 18 lutego 1928 roku awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 124. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Był dowódcą batalionu KOP „Snów”. 26 marca 1931 roku został przeniesiony z KOP do 72 pułku piechoty w Radomiu na stanowisko dowódcy batalionu. W 1939 roku pełnił służbę w Komendzie Rejonu Uzupełnień Łomża na stanowisku komendanta rejonu uzupełnień.

Paweł Hajduk walczył w wojnie obronnej 1939, dostał się do niewoli radzieckiej.

Paweł Hajduk w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje na Liście Straceń poz. 3509.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militarinr 510 (1921)
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich

• Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 143, 417,;
• Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 138, 360;
• Rocznik Oficerski 1928 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 126, 183;
• Rocznik Oficerski 1932 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 32, 600.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.