Nicolaas Christiaan Kist

Nicolaas Christiaan (N.C.) Kist (Tiel, 24 juli 1867 - 's Gravenhage, 17 december 1941) was een Nederlands civiel ingenieur, hoogleraar aan de Technische Hogeschool te Delft, en rector magnificus in het studiejaar 1927-1928. Hij heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan "de vooruitgang van de leer der staalconstructies."

Kist, zoon van Herman Jacob Kist (1836-1912) en Cornelia Susanna Wesseling (1846-1907), werd geboren in Tiel. Hij studeerde civiele techniek aan de Polytechnische Hogeschool in Delft, en werkte enige tijd in de praktijk. Zo was hij rond 1888 betrokken bij de aanleg van het Oostelijk Havengebied in het IJ. In 1898 gaf hij bij het Koninklijk Instituut van Ingenieurs (KiVI) een voordracht over het waarnemen van spanningen in spoorwegbruggen.

In 1917 werd Kist benoemd tot hoogleraar aan de Technische Hogeschool te Delft aan de afdeling weg en waterbouwkunde. Hier gaf hij onder andere college in brugbouw, en in de leer van ijzerconstructies. In zijn college Inleiding ijzerconstructie behandelde hij de plaatijzeren brug, ijzeren gebouwen, en stenen bruggen, en in het college Vakwerkbrug de beweegbare bruggen. Onder leiding van Kist promoveerde J.F.Bertram op de these over ijzeren ophaalbruggen, en J. Emmen op een these over gewapend beton en ijzer in de brugbouw. Kist was vanaf 1922 President van de afdeling voor bouw- en waterbouwkunde, en deed in het studiejaar 1927-1928 dienst als rector magnificus van de universiteit. In het jaar 1926-1927 zat hij ook in de raad van het bestuur van het Koninklijk Instituut van Ingenieurs, waar hij sinds eind 19e eeuw van zich had laten spreken.

N.C. Kist bij zijn afscheid in Delft in 1937

In het studiejaar 1929-1930 maakte Kist en zijn studenten studiereizen naar Limburg, Zeeuws-Vlaanderen en België, ter bezichtiging van de stikstoffabriek te Sluiskil, Fabrique de Construction Sondde te Brussel, fabrieken van John Cockerill te Seraing en de Eerste Nederlandsche Cement Industrie te Maastricht. Ze gingen verder naar Velsen, ter bezichtiging van de elektrische centrale en de stikstoffabrieken van de M.E.K.O.G., dat jaar net opgericht. Ook gingen ze naar de Zuiderzeewerken, ter bezichtiging van de sluiswerken nabij Den Oever, bekeken de dijkbouw aan het Breezand en het elektrisch gemaal nabij Medemblik.

Bij het afscheid van Kist aan de Technische Hogeschool te Delft in 1937 wordt hem door de universiteit een geschilderd portret overhandigd (zie afbeelding), geschilderd door Huib Luns. In de TU wijk is een straat naar hem vernoemd, de N.C.Kistweg.

Kist heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de leer der staalconstructies. Voor staaf-systemen had hij "in 1916 de zgn. plastische-scharnieren-theorie opgesteld. Volgens deze theorie gaat in een op buiging belaste staaf de relatief zwaarst belaste doorsnede vloeien, zodat de staaf knikt, terwijl de aangrenzende staafeinden recht blijven. In een statisch onbepaald staafsysteem ontstaan bij toenemende belasting achtereenvolgens steeds meer plastische scharnieren, totdat het systeem labiel is en de constructie instort."

Kist trouwde op 7 januari 1897 in Amsterdam met Hélène Witteveen, Ze kregen samen twee zoons en twee dochters.

• Prof. Ir. N. C. Kist, getiteld : „Leidt een sterkteberekening, die uitgaat van de „evenredigheid van kracht en vormverandering, tot een „goede constructie van ijzeren bruggen en gebouwen ?" De Ingenieur, 6 October 1917.

• Douwen (A. A. van) "Prof. ir. N. C. Kist (1867—1941) en zijn betekenis voor de huidige staalconstructieleer." Ingenieur, 67, dl 79A, (1967), p. 445—448
• Héman, H.W.F.C. Ir. Nicolaas Christiaan Kist 1867-1941. Overdruk uit Constructies, jrg. 9, no. 2, mei 1967, 1967.

Zie de categorie N.C. Kist van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.