Quick Facts
Biography
Michalina Tatarkówna-Majkowska (ur. 27 września 1908 w Łodzi, zm. 19 lutego 1986) – polska działaczka partii komunistycznych, posłanka na Sejm PRL I, II, III i IV kadencji, I sekretarz Komitetu Łódzkiego PZPR, członek Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w 1958 roku.
Życiorys
Z zawodu była tkaczką, pracowała w Widzewskiej Manufakturze. W latach 1927-1934 była członkinią Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej, a w latach 1934-1938 Komunistycznej Partii Polski. W tym czasie mieszkała przy ul. J. Kilińskiego 145 m. 23.
21 stycznia 1945 wstąpiła do Polskiej Partii Robotniczej. W latach 1945-1947 była I sekretarzem Komitetu Dzielnicowego PPR Łódź-Widzew. W latach 1953-1955 pełniła funkcję I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Łodzi, następnie (do 1964) I sekretarza Komitetu Łódzkiego PZPR. Od 17 marca 1954 do 28 lipca 1956 była równocześnie zastępcą członka, a od 28 lipca 1956 członkiem Komitetu Centralnego PZPR. Zaliczana do „puławian” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych. W 1965 r. oficjalnie na własną prośbę przeszła na emeryturę. W rzeczywistości została zmuszona do wycofania się ze wszelkiej działalności politycznej w wyniku konfliktu z Władysławem Gomułką na tle rozbieżnych koncepcji realizacji zasad gospodarki socjalistycznej na poziomie zwykłego robotnika. Między innymi dążyła do likwidacji III zmiany w przemyśle włókienniczym oraz nie zgodziła się na realizację w Łodzi wielorodzinnego budownictwa mieszkaniowego w wersji wyjątkowo oszczędnej, zastosowanej w Gdańsku (jedna ubikacja i łazienka na piętrze).
Jednym z jej znaczących osiągnięć jest przeprowadzenie realizacji mauzoleum radogoskiego, na terenie byłego więzienia policyjnego, miejsca masakry więźniów w przeddzień zakończenia okupacji niemieckiej w Łodzi (19 stycznia 1945 r.). Na emeryturze zaczęła aktywnie działać w oddziale łódzkim Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (TPD) na rzecz którego testamentem przekazała swoje mieszkanie przy ul. dr. S. Kopcińskiego 57 wraz z całym pozostałym w nim majątkiem (a także dwie działki: w Żabiczkach k. Konstantynowa Łódzkiego oraz w Grotnikach k. Łodzi). Natomiast liczne przedmioty typu historycznego (dokumenty, zdjęcia) przekazała do zbiorów Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi. Odznaczona została m.in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Orderem Budowniczych Polski Ludowej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”. W okresie sprawowania funkcji I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR była osobą niezwykle popularną i poważaną w mieście. Znana była z ogromnego wyczulenia na krzywdę ludzką. Była synonimem „ostatniej instancji” w sprawach trudnych; popularnym w tym czasie w Łodzi było powiedzenie: „idź/napisz do Tatarkówny, ona ci pomoże”.
Została pochowana 24 lutego 1986 r. na Cmentarzu Komunalnym na Zarzewie w Łodzi, kwatera VII, rząd 1, grób 2.
Kontrowersje
W lutym 2005 kontrowersje wśród radnych opozycji prawicowej wzbudziła decyzja Rady Miasta Łodzi, która głosami radnych lewicowych nadała imię Tatarkówny-Majkowskiej jednej z ulic miasta. Wśród argumentów za tą kandydaturą wymieniano m.in. zasługi w rozwoju łódzkiego budownictwa mieszkaniowego oraz jej zdecydowaną postawę przeciwną przemianowaniu ulicy Piotrkowskiej na ulicę Stalina. Ulica im. Michaliny Tatarkówny-Majkowskiej znajduje się na osiedlu Andrzejów.