Maria Franciszka Werner

Franciszka Werner (ur. 3 grudnia 1817 w Nysie, zm. 14 grudnia 1885, tamże) – niemiecka zakonnica, współinicjatorka założenia zgromadzenia zakonnego Elżbietanek.

Została ochrzczona w dniu narodzin w kościele św. Jakuba w Nysie. Jej rodzicami byli Franciszek Werner (mistrz szewski oraz właściciel domu) i Franciszka Guteratz. Żyjąc w Nysie poznała Klarę Dorotę Wolff i przyłączyła się do jej (oficjalnie prywatnego) zgromadzenia Szarych Sióstr. Obie współpracownice odbywały pielgrzymki do Barda i Wambierzyc. Pomagały ubogim chorym z terenu Nysy i okolic, m.in. pielęgnując ich w miejscach zamieszkania. Brała udział w tworzeniu zrębów zgromadzenia Elżbietanek i była jedną z czterech inicjatorek założenia tej formacji, wraz z Marią i Matyldą Merkert oraz Klarą Wolff. 21 marca 1873 została przełożoną generalną zgromadzenia. Były to czasy trudne, ponieważ władze pruskie prowadziły wówczas Kulturkampf, zwalczając wszelkie przejawy duchowości katolickiej. Pozostawała pod stałą obserwacją policji. 20 października 1881 zwróciła się do Ministra Wyznań Religijnych o zgodę na przyjęcie nowych kandydatek do zgromadzenia, co zakończyło się sukcesem (1882). Założyła dwadzieścia nowych placówek, najczęściej funkcjonujących w środowiskach protestanckich, w tym najbardziej na północ w norweskim mieście Hammerfest. Zabiegała też usilnie o zatwierdzenie konstytucji zakonnych przez Stolicę Apostolską, czego nie doczekała. 25 października 1882 przedłożyła przeredagowany projekt konstytucji księciu-biskupowi Robertowi Herzogowi, celem przekazania go do Rzymu. Herzog wprawdzie projekt pochwalił, ale radził wstrzymać się z jego przekazaniem.

Zmarła 14 grudnia 1885, a pogrzeb odbył się 17 grudnia 1885 w Nysie, na cmentarzu jerozolimskim. Ciało złożono obok bł. Marii Merkert. 16 lipca 1964, w związku z wszczęciem procesu informacyjnego założycielek zgromadzenia szczątki obu zakonnic ekshumowano i przeniesiono do bazyliki św. Jakuba (kaplica Trójcy Przenajświętszej).

Jej brat, Teodor, po ukończeniu służby wojskowej w Głogowie, został Bonifratrem. Zmarł na Górnym Śląsku w 1848 na tyfus, niosąc pomoc zarażonym podczas epidemii tej choroby.