Maksymilian Lityński

Urodził się 27 czerwca 1907 w Peczeniżynie jako syn Adama i Anny. Był pochodzenia żydowskiego. Pierwotnie nosił nazwisko Lifsches. Kształcił się w Państwowym Gimnazjum im. Franciszka Karpińskiego w Śniatynie. W 1933 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W 1939 uzyskał tytuł naukowy doktora praw.

Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej. Do grudnia 1944 był zatrudniony w Banku Państwowym ZSRS w Stanisławowie, następnie w ramach repatriacji przeniósł się do Przemyśla. U kresu wojny w lutym 1945 został powołany do ludowego Wojska Polskiego. W 1946 był w stopniu podporucznika. Był oskarżycielem w procesach działaczy i żołnierzy niepodległościowych. W stopniu kapitana na przełomie 1946/1947 był oskarżycielem w procesie Szymona Poradowskiego, żądającym kary śmierci. 7 czerwca 1947 przed wojskowym sądem doraźnym w Lesznie w stopniu majora był oskarżycielem biorących udział w potyczce żołnierzy polskich i radzieckich w Lesznie w 1947. Był szefem Wydziału Nadzoru Prokuratorskiego Nad Śledztwem w Sprawach Szczególnych. Od 1948 do 1950 pełnił stanowisko zastępcy Naczelnego Prokuratora Wojskowego do spraw szczególnych. Później był wiceszefem Zarządu Sądownictwa Wojskowego. Jako prokurator w pionie sądownictwa szczególnego służył do 29 lipca 1955, gdy został przeniesiony do rezerwy. Później był zatrudniony w Komitecie do spraw Bezpieczeństwa Publicznego. Następnie pracował w Centrum Wyszkolenia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Legionowie, gdzie od 1 lutego 1956 był kierownikiem Katedry Prawa i Śledztwa w Szkole Nr 1, od 28 listopada 1957 był Inspektorem Prawa i Kryminalistyki w Kierownictwie CW MSW, od 1 grudnia 1957 był kierownikiem Katedry Prawa i Kryminalistyki w Dwuletniej Szkole Starszych Oficerów Służby Bezpieczeństwa, a od 1 stycznia 1959 do 31 maja 1960 w stopniu podpułkownika był kierownikiem Katedry Prawa i Kryminalistyki CW MSW. Publikował w czasopiśmie „Palestra”.

Po kampanii antysyjonistycznej z marca 1968 wyemigrował w 1969 do Szwecji wraz z żoną Pauliną oraz synem Adamem. Zmarł w 1982 w Göteborgu.

• Srebrny Krzyż Zasługi (po raz drugi w 1946, za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za sumienne wypełnianie obowiązków służbowych)