Ludwik Zybala

Ludwik Zybala (20 lipca 1898 w Pogorzeli, zm. 24 stycznia 1991 w Międzychodzie) – żołnierz armii niemieckiej, Armii Polskiej we Francji, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Jana i Marii z Kaczmarków.W 1916 został wcielony do armii niemieckiej i w jej szeregach walczył na froncie zachodnim I wojny światowej. W 1917 zdezerterował i przeszedł linię frontu. W listopadzie 1918 ochotniczo wstąpił do Armii Polskiej gen. Józefa Hallera. Wiosną 1919, jako żołnierz 20 pułku strzelców polskich powrócił do kraju. W składzie 144 pułku piechoty Strzelców Kresowych walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W sierpniu 1920 nad Wkrą, porwał swój pluton do ataku na bagnety i przyczynił się do rozbicia brygady piechoty bolszewickiej. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych zdemobilizowany. Początkowo wyemigrował do Francji i tam pracował jako górnik. W 1934 powrócił do Polski i zatrudnił się w rodzinnej Pogorzeli jako kolejarz. W okresie okupacji pracował w Pniewach, a po wyzwoleniu w Szamotułach. W 1962 przeszedł na emeryturę W 1970 przeprowadził się do Międzychodu. Tam zmarł i pochowany został na miejscowym cmentarzu.

Żonaty z Franciszką z Kulińskich; syn Stefan, córka Barbara.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 1569)
• Krzyż Walecznych

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Ferdynand Mazaraki: Zarys historji wojennej 71-go pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.