Ludwik Piechoczek

Ludwik Piechoczek urodził się 13 kwietnia 1889 roku w Jastrzębiu Górnym jako syn Jana i Jadwigi z domu Tyman. Po ukończeniu szkoły ludowej pracował jako górnik w kopalni Donnersmarck w Chwałowicach, udzielając się jednocześnie w organizacjach kulturalno-oświatowych. Należał do ruchu „Eleusis”, do którego został wciągnięty przez Maksymiliana Basistę.

Brał udział w I wojnie światowej walcząc na froncie zachodnim m.in. nad Marną i Sommą. Ranny w listopadzie 1917 roku został zwolniony ze służby wojskowej. Po zakończeniu wojny współuczestniczył w zakładaniu Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska w powiecie rybnickim. Uczestniczył w trzech powstaniach śląskich. W dwóch pierwszych pełnił funkcję dowódcy II Baonu w 2 Pułku Strzelców Rybnickich, natomiast w III powstaniu był w dowództwie Grupy „Południe”. Szczególnie zasłużył się w dniach bitwy pod Olzą, gdzie zorganizował rozproszone jednostki powstańcze i poprowadził je do zwycięskiego kontrataku. Posiadał stopień podporucznika wojsk powstańczych. W okresie plebiscytu brał czynny udział w kampanii plebiscytowej oraz organizował wiece narodowe. Pełnił także funkcję zastępcy komisarza plebiscytowego, a po trzecim powstaniu został przewodniczącym komisji ds. likwidacyjnych trzeciego powstania na okręg rybnicki. W 1924 roku został prezesem Zarządu Powiatowego Związku Powstańców Śląskich i piastował to stanowisko aż do 1939 roku. Był także przewodniczącym Rady Okręgowej Związku Związków Zawodowych w Katowicach oraz wiceprzewodniczącym ZG Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Górniczego. Był posłem II i III kadencji Sejmu Śląskiego, a w latach 1935-1938 posłem na Sejm Rzeczypospolitej IV kadencji. Związany z Narodowo-Chrześcijańskim Stronnictwem Pracy i Obozem Zjednoczenia Narodowego. W 1934 roku wydał w Rybniku broszurę pt. "Powiat rybnicki w czasie powstań śląskich". Przed wybuchem II wojny światowej, współpracował z wojskiem polskim i strażą graniczną nad zorganizowaniem Obrony Narodowej w powiecie rybnickim i wodzisławskim. Kierował także manifestacją antyhitlerowską.

W dniu wybuchu wojny udał się na wschód, skąd powrócił późną jesienią, zatrzymując się u siostry w Jastrzębiu. Tam też został aresztowany przez Gestapo 22 października 1940 roku i przewieziony do aresztu w Rybniku, a stamtąd 8 grudnia 1940 roku do KL Auschwitz, gdzie zginął 8 stycznia 1941 roku.

Został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1929), Krzyżem Niepodległości (1931) oraz Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi.

W lipcu 2004 roku Prezydium Sejmu RP IV kadencji podjęło inicjatywę uczczenia pamięci posłów na Sejm – ofiar II wojny i okupacji poprzez umieszczenie w głównym hallu gmachu sejmowego tablicy pamiątkowej z nazwiskami oraz datą i miejscem śmierci. Znajduje się na niej także nazwisko Ludwika Piechoczka.

• Wyglenda Jan: Plebiscyt i powstania śląskie. 1966, s. 264.
• Wydawnictwo Sejmowe: Posłowie na Sejm II Rzeczypospolitej, ofiary wojny i okupacji 1939-1945. 2005, s. 92. ISBN 83-7059-729-7.
• Instytut Śląski w Opolu: Encyklopedia Powstań Śląskich. 1982, s. 720.
• Biuletyn Towarzystwa Miłośników Ziemi Jastrzębskiej nr 5(12). 2010.
• Biogram Ludwika Piechoczka na stronach Sejmu RP