Louis Rudolph Jules van Rappard

Van Rappard was een telg uit het adellijke geslacht Van Rappard en een zoon van mr. Anthon Gerrit Aemile ridder van Rappard, onder andere lid van de Tweede Kamer en Eerste Kamer, en de beeldhouwster Irma von Maubeuge (1882-1962). Hij trouwde in 1933 met Elisabeth barones van Hardenbroek van Lockhorst (1909-2000), hofdame van prinses Juliana. Uit dit huwelijk werden vijf kinderen geboren, onder wie drs. Reijnoud Adolph ridder van Rappard (1936), voormalig burgemeester van Driebergen-Rijsenburg.

Van Rappard studeerde rechten in Utrecht en was daar praeses van het corps. Meer door zijn familierelaties dan door zijn gaven werd hij op 26-jarige leeftijd burgemeester van Zoelen. Van 1939 tot 1971 was hij burgemeester van Gorinchem, met een onderbreking tussen 1943 en 1945 omdat hij zich tegen de Arbeitseinsatz had gekeerd.

'Ridder Van Rappard' , zoals hij gemeenzaam werd genoemd, had een autoritaire stijl van leidinggeven, wat ook paste in zijn maatschappijbeeld. Meermalen kwam hij in conflict met de gekozen wethouders, maar in en buiten Gorinchem genoot hij een zekere populariteit om zijn uitlatingen, waarin hij zich meestal misprijzend uitliet over de maatschappelijke ontwikkelingen die in Nederland met name in de tweede helft van de jaren zestig gestalte kregen en die door hem en zijn aanhangers als gezagsondermijning en verloedering werden beschouwd.

Burgemeester Van Rappard handhaafde in zijn gemeente met harde hand de goede zeden. Meermalen verbood hij toneel- en filmvoorstellingen, wanneer die naar zijn oordeel daarmee in strijd waren. Hij bestreed de NVSH, de homoseksualiteit, langharigheid en linkse opvattingen in het algemeen. Ten slotte was hij zo'n karikatuur van zichzelf geworden dat hij er geen been in zag om de rebelse zanger Boudewijn de Groot een gouden plaat uit te reiken (maart 1967).

Bij de Tweede Kamerverkiezingen 1963 deed hij een vergeefse gooi naar een zetel met de door hem (her)opgerichte Liberale Staatspartij. De stemmen van rechts gingen dat jaar echter naar de Boerenpartij van Hendrik Koekoek.

Toen de Boeren ruziënd uit elkaar gevallen waren, probeerde Van Rappard het nog eens. Op 4 februari 1971 maakte hij de oprichting bekend van Nederlands Appèl. Tweede op zijn lijst was de advocaat Leo van Heijningen, die eerder actief was in de van de Boerenpartij afgesplitste splinterpartij Binding Rechts. Nummer drie was de gepensioneerde hoofdcommissaris van Den Haag, Jan Gualthérie van Weezel.

Door zijn zich afzetten tegen de tijdgeest en profilering als een autoritaire "houwdegen" en "fatsoensrakker" werd Van Rapppard ook letterlijk een omstreden persoon: tijdens de verkiezingscampagne werd hij in april 1971 door relschoppers in Eindhoven zelfs met stenen bekogeld en voor 'fascist' uitgemaakt.

Het verkiezingsprogramma waarmee de partij aan de verkiezingen deelnam sloeg onvoldoende aan: de partij haalde bij de Tweede Kamerverkiezingen 1971 de kiesdeler niet.

Burgemeester Van Rappard ging een jaar later met pensioen, nadat hij in de loop der jaren herhaaldelijk onder vuur was komen te liggen na kleinerende uitspraken over verschillende gemeenteraadsleden en wethouders. In 1978 deed hij met een eigen lijst mee aan de gemeenteraadsverkiezingen in Gorinchem, en haalde met 19,9 procent van de stemmen vier zetels. Hiermee was hij de eerste burgemeester die als raadslid in zijn gemeente terugkeerde. Van Rappard nam in 1986 definitief afscheid van de politiek.

Behalve met politiek, bestuur en cultuur hield Van Rappard zich enthousiast bezig met de apicultuur (bijenteelt). Van 1937 tot en met 1977 was hij voorzitter van de Vereniging tot Bevordering der Bijenteelt in Nederland. Hij publiceerde enkele boeken op dit terrein.

• Hoe was het ook weer? Burgemeester voor, tijdens en direct na de bezetting van het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog. 2 delen. Meppel, 1979.

• Lijst van slotvoogden van Loevestein