Leopold Fleischmann

Leopold Ludwik Fleischmann (ur. 1876, zm. 23 maja 1924 we Lwowie) – polski urzędnik bankowy, działacz społeczny na rzecz młodzieży.

Urodził się w 1876. Był synem Węgra i Polki (stracił ojca mając sześć lat, a matkę w wieku 26 lat). Poczuwał się Polakiem. Do 1894 kształcił się na snycerza w C. K. Państwowej Szkoły Przemysłowej we Lwowie. Przed 1914 pracował jako inkasent bankowy Banku Austro-Węgierskiego. Po wybuchu I wojny światowej od 30 sierpnia 1914 przebywał w Bielsku.

Mając 19 lat w 1895 rozpoczął we Lwowie działalność wśród młodzieży, którą prowadził przez niespełna 30 lat do końca życia. Wychowany w głębokim duchu katolickim, nie dysponując nawet średnim wykształceniem, dzięki wrodzonym zdolnościom organizacyjnym i pedagogicznym kształtował młodzież. Powołał do życia stowarzyszenie młodzieży, któremu poświęcił się całkowicie, w tym własne środki materialne. W swojej działalności współpracował ze lwowskim kościołem katolickim oraz z zakonnikami dominikańskimi. Początkowo stowarzyszenie było nieliczną grupą, później stale przekraczała 100 członków, pochodzących z różnych warstw społecznych, lecz głównie z szeregów gimnazjalistów i uczniów rękodzielniczych. Organizacja nie posiadała własnego statutu, jednak opierała się na programie zasad. W czasie, gdy nie istniało jeszcze harcerstwo ani kluby sportowe, Fleischmann zaoferował członkom stowarzyszenia różnorodny program zajęć pozaszkolnych odpowiadający zainteresowaniom i potrzebom młodych ludzi, m.in. ćwiczenia i gry sportowe, różne rozrywki, wycieczki krajoznawcze, zwiedzanie interesujących miejsc. Zachęcał także młodzież do udział w uroczystościach patriotycznych i religijnych. Członkowie stowarzyszenia w dalszym życiu dochodzili do wysokich stanowisk i funkcji w życiu publicznym.

Po powrocie do Lwowa i po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został zatrudniony we lwowskim oddziale Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej do 1924. W tym czasie decyzją arcybiskupa obrządku ormiańskiego Józefa Teodorowicza otrzymał zadanie reaktywowania Bursy Ormiańskiej we Lwowie przy Zakładzie Naukowym im. dr Józefa Torosiewicza we Lwowie, w której schronienie uczniowie tej narodowości, ale również Polacy. Zakład był określany przez uczniów jako „imderjot”, a Fleischman zyskał miano „Dyrektora”. W tym miejscu także dbał o wszechstronne wychowanie młodzieży. Wówczas równolegle pracował zawodowo na stanowisku pierwszego skarbnika i kasjera Banku Polskiego Oddział we Lwowie (BP powołano w połowie kwietnia 1924).

W wieku 48 lat w dniu 23 maja 1924 popołudniu zmarł na atak serca idąc ulicą Rzeźnicką i Jagiellońską z Banku do Zakładu im. Torosiewicza. Jego ciało w habicie członka III Zakonu św. Dominika było wystawione w tymże Zakładzie. W niezwykle licznym pogrzebie uczestniczyło ok. 300 duchownych różnych obrządków oraz tysiące młodzieży i lwowian. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie nieopodal grobu dr. Torosiewicza.

Leopold Fleischmann zmarł w opinii świętości (in odore sanctitatis), co zostało stwierdzone przez prowincjała dominikanów, o. Augustyna Peczeka. Podjęto starania o wszczęcie procesu kanonicznego celem przyznania jemu tytułu Sługi Bożego, co uniemożliwił wybuch II wojny światowej.

Po śmierci Fleischmanna w 1924 została ustanowiona tablica upamiętniająca jego osobę w Zakładzie Naukowym im. dr Józefa Torosiewicza we Lwowie. W dziesiątą rocznicę śmierci L. Fleischmanna w 1934 w kościele oo. Dominikanów we Lwowie została ustanowiona tablica z białego marmuru, upamiętniająca jego osobę.

Od połowy lat 50. pamięć Fleischmanna kultywowali organizujący się w swoim gronie jego wychowankowie przebywający na emigracji w Londynie (tzw. „Fleischmannowcy”). Z tej grupy wykrystalizowało się powstałe pod koniec 1960 Koło Lwowian w Londynie.

W 1974 staraniem wychowanków Fleischmanna jego nagrobek na Cmentarzu Łyczakowskim został przeniesiony z obszaru ruin na nowe miejsce (pole 19, miejsce 605).

Pułkownik dr Mieczysław Młotek przyrównał działającego we Lwowie Leopolda Fleischmanna do innych wielkich polskich społeczników: żyjącego w Krakowie św. Brata Alberta i funkcjonującego w Warszawie Janusza Korczaka.