Leon Wernic

Leon Leszek Mariusz Wernic (ur. 8 grudnia 1897 w Warszawie, zm. 18 marca 1969 tamże) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Był synem lekarza Leona Wernica i Haliny z Przedrzymirskich, starszym bratem pisarza i publicysty Wiesława Wernica. Działał w skautingu, w 1915 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, a od 1918walczył w szeregach Legionów Polskich w Galicji Wschodniej z Ukraińcami brał udział w 1920 wojnie polsko-bolszewickiej oraz walczył na froncie białorusko-litewskim. 21 grudnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich.

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Adiutanturze szefa Sztabu Generalnego, a jego oddziałem macierzystym był 8 Pułk Piechoty Legionów. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 341. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 8 pp Leg.. W tym samym roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego Z dniem 1 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 8 pp Leg. 1 grudnia 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Następnie został przeniesiony do 4 pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie. Od 1930 oficer II Oddziału SG. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 51 pułku piechoty w Brzeżanach na stanowisko dowódcy kompanii. 27 czerwca 1935 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W październiku tego roku został przydzielony do 17 Dywizji Piechoty w Gnieźnie na stanowisko szefa sztabu. Od 1937 do marca 1939 dowódca I baonu 31 pułku piechoty w Łodzi. Następnie ponownie w II Oddziale SG. Skierowany przed wybuchem wojny do Oddziału II Sztabu Armii „Łódź”.

Na stanowisku oficera sztabu walczył w kampanii wrześniowej i uczestniczył w obronie Warszawy. Od 29 września 1939, po kapitulacji stolicy, przebywał w niewoli niemieckiej, w Oflagu IV A Hohnstein. W lutym 1946 wrócił do kraju. Po powrocie został dziennikarzem.

Leon Wernic był żonaty z Zofią Chodkowską, która z dwoma synami została w Warszawie. Starszy syn Zbigniew (ur. 1925) kapral podchorąży ZWZ-AK „Madagaskar – Garłuch”, ps. Cezar został aresztowany i z innymi więźniami Pawiaka rozstrzelany 21 lipca 1944. Młodszy syn Andrzej (ur. 15 listopada 1930) był uczestnikiem Powstania Warszawskiego odznaczony Krzyżem Walecznych. Po wojnie był historykiem i dziennikarzem. Zmarł 13 maja 2019 w wieku 88 lat w Warszawie.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 14267 – 29 września 1939
• Krzyż Niepodległości – 16 marca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Walecznych czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926 roku

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
• Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
• Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.