Leon Sulkiewicz

Leon Hózman-Mirza Sulkiewicz (ur. 14 lutego 1897, zm. 1960 w Leicester) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Pochodził z rodziny tatarskiej, zamieszkującej na ziemi oszmiańskiej w guberni wileńskiej. Urodził się 14 lutego 1897. Jego pradziadkiem był płk Mustafa Achmatowicz, oficer 4 Pułku Litewskiej Przedniej Straży, którego imieniem nazwano Pułk Jazdy Tatarskiej w kawalerii II RP. Jego rodzicami byli Maciej Achmatowicz (1820–1901, poeta i major 5 Pułku Ułańskiego) i Helena z rodu Tuhan-Mirza Baranowskich. Jego rodzeństwem byli Aleksander, Stefan, Bohdan, Konstanty, Maria, Ewa i Elżbieta.

Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany w stopniu kapitana artylerii. Podczas wojny polsko-bolszewickiej 10 lutego 1920 został dowódcą 1 dywizjonu artylerii konnej, a 3 marca 1920 został dowódcą artylerii dywizyjnej w strukturze XX Brygady Piechoty. Za swoje czynny wojenne w bitwie pod Komarowem z 31 sierpnia 1920 otrzymał Order Virtuti Militari. Został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, następnie do stopnia majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923. W latach 20. pozostawał oficerem 1 dywizjonu artylerii konnej, stacjonującego w garnizonie Warszawa, gdzie w 1923 w stopniu kapitana był p.o. zastępcy dowódcy dywizjonu, a w 1924 w stopniu majora był kwatermistrzem. Od 10 kwietnia 1927 do kwietnia 1934 pełnił funkcję dowódcy 6 dywizjonu artylerii konnej w Stanisławowie. W tym czasie został awansowany do stopnia podpułkownika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929. Następnie awansowany do stopnia pułkownika artylerii. Od 30 kwietnia 1934 do 18 lutego 1938 sprawował stanowisko dowódcy 4 Kujawskiego pułku artylerii lekkiej w Inowrocławiu. Od 1938 pełnił funkcję dowódcy artylerii dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w garnizonie Baranowicze.

Do końca istnienia II Rzeczypospolitej w 1939 był właścicielem majątku Łostaje II w gminie Krewo, powiat oszmiański (na tym obszarze w gminie Polany właścicielką majątku Łejłubka vel Steczkowszczyzna była Helena Hoźmian Sulkiewicz).

Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej dowodził artylerią 20 Dywizji Piechoty, biorąc udział w bitwie pod Mławą 1–3 września 1939 i w obronie Warszawy. Później był oficerem Polskich Sił Zbrojnych w szeregach 12 pułku Ułanów Podolskich.

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł w 1960 w Leicester.

19 marca 1929 roku w Wilnie mufti RP dr Jakub Szynkiewicz pobłogosławił związek podpułkownika Leona Hózman Sulkiewicza z panną Marią Achmatowiczówną córką Heleny z Buczackich Achmatowiczowej i Bohdana Achmatowicza, sędziego Sądu Apelacyjnego.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (1937)
• Medal Niepodległości (1934)
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę
• Medal Dziesięciolecia
• Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)

• Aleksander Sulkiewicz

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Sulkiewiczowie. Zasłużony dla Polski ród tatarski. Radio Wnet, 2013-10-07. [dostęp 2015-11-18].
• Aleksander Miśkiewicz. Tatarzy – żołnierze polscy podczas II wojny światowej. „Przegląd Tatarski”. 3, s. 10, 12, 2010. 
• Sławomir Hordejuk. Tatarski poeta. „Przegląd Tatarski”. 3, s. 15-16, 2011.