Leon Berski

Leon Berski (ur. 28 stycznia 1898 w Warszawie, zm. 6 września 1927 w Ostrowcu) – porucznik pilot Wojska Polskiego, szermierz.

Urodził się 28 stycznia 1898 w Warszawie. Był synem Karola i Anny z domu Czerwińskiej. Uczył się w Gimnazjum Realnego im. Rychłowskiego w Warszawie oraz na Kursie Gimnastycznym w czeskiej Pradze. Po zakończeniu I wojny światowej w listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu podporucznika. Od maja 1919 służył w Oficerskiej Szkole Podchorążych w Dęblinie. Następnie od marca 1920 w stopniu podchorążego był żołnierzem 9 Pułku Piechoty Legionów, gdzie pełniąc funkcję dowódcy kompanii brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej latem 1920, gdzie został ranny. W okresie od lipca 1920 do listopada 1921 służył jako instruktor Szkoły Podoficerskiej w Chełmnie.

Jako podporucznik 28 Pułku Piechoty został przydzielony na pierwszy roczny Oficerski Kurs Wychowania Fizycznego 1921/1922 w Centralnej Szkoły Wojskowej Gimnastyki i Sportów w Poznaniu, w trakcie którego został w nim mianowany instruktorem szermierki (jako zastępca ppłk. Gollinga), w związku formalnie nie figurował na liście jego absolwentów. Ponadto od wiosny 1922 do listopada 1924 był dowódcą kompanii na osobnych kursach szermierczych w Szkole, prowadził zajęcia z szermierki, boksu na kolejnych Oficerskich Kursach Gimnastyki Sportowej oraz Wychowania Fizycznego. 27 maja 1922 reprezentował Szkołę na Akademii Szermierczej we Lwowie.

W tym okresie został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1921. W CSWGiS w 1923 był oficerem nadetatowym 86 Pułku Piechoty z Mołodeczna, w którym w 1924 służył. W 1924 został przydzielony służbowo do warszawskiego 36 Pułku Piechoty i jednocześnie odkomenderowany do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy, w której kształcił się od listopada 1924 do sierpnia 1925. Następnie od grudnia 1925 służył w 1 Pułku Lotniczym. W pierwszej połowie 1926 odbywał kurs doskonalący w Wyższej Szkole Pilotów w Grudziądzu, uzyskując tytuł pilota. Od czerwca 1925 do stycznia 1927 był dowódcą 122 Eskadry Myśliwskiej. Później pełnił stanowisko instruktora do prac wychowania fizycznego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I.

Reprezentując AZS Warszawa zdobył brązowy medal w mistrzostwach Polski w szermierce edycji 1927, startując w konkurencji szpady. W tym samym roku reprezentując 1 Pułk Lotniczy zdobył mistrzostwo Wojska Polskiego.

6 września 1927 uczestnicząc w manewrach ćwiczeń międzydywizyjnych 122 Eskadry Myśliwskiej, pilotując maszynę Spad 61C1 o numerze 1-241, podczas wykonywania ewolucji uległ wypadkowi na lotnisku ćwiczebnym w Ostrowcu Świętokrzyskim odnosząc obrażenia. Zmarł po przewiezieniu do szpitala w Ostrowcu tego samego dnia. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 157-4-3/4).

Pośmiertnie został awansowany na stopień kapitana. Jego imieniem nazwano otwartą 1 maja 1928 salę gimnastyczną w CWSGiS w Poznaniu, w gmachu której odsłonięto tablicę jemu poświęconą. Był żonaty z Kazimierą z domu Szałkiewicz.

• Krzyż Walecznych (przed 1923)
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Odznaka Pilota nr 751

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Alojzy Pawełek: Centralna Wojskowa Szkoła Gimnastyki i Sportów w Poznaniu 1921-1929. Poznań: Główna Księgarnia Wojskowa, 1929.