Kostas Laliotis

Ο Κωνσταντίνος (Κώστας) Λαλιώτης του Γεωργίου είναι Έλληνας πολιτικός. Γεννήθηκε το 1951 στα Κάτω Δολιανά της Αρκαδίας. Είναι μέλος του ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του, και για πολλά χρόνια ήταν μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής. Υπήρξε υπουργός πολλών κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη.

Η συμβολή του Κώστα Λαλιώτη στη διαχρονική διαμόρφωση των ιδεολογικο-πολιτικών θέσεων του ΠΑΣΟΚ θεωρείται μεγάλη. Εισήγαγε καινοφανείς μεθόδους διαφήμισης στις προεκλογικές εκστρατείες, που σταδιακά υιοθετήθηκαν από όλα τα κόμματα. Οι υποστηρικτές του ΠΑΣΟΚ τον αποκαλούν «Το Θείο Βρέφος».

Θεωρείται αμφιλεγόμενο πρόσωπο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, με πολιτικούς αντιπάλους και αναλυτές να του προσάπτουν κατηγορίες για λάθη στην οικονομική διαχείρηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ τις δεκαετίες '80 και '90, και πολιτικούς υποστηρικτές να τον επαινούν για μεγάλα έργα υποδομής, ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, και προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών και των νέων.

Είναι γιος του Γεωργίου Λαλιώτη, αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και μέλους του ΕΑΜ που είχε εκλεγεί Πρόεδρος των Δολιανών, αλλά διώχθηκε και φυλακίστηκε για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Σπούδασε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλα δεν άσκησε ποτε το επάγγελμα, για να αφοσιωθεί στην πολιτική και τη δημοσιογραφία. Είχε ενεργή συμμετοχή στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από το ΠΑΚ και το 1973 είχε πρωταγωνίστησε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ως μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής.

Με το ΠΑΣΟΚ

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος, ΠΑΣΟΚ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής από το 1974, και αργότερα μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου από το 1976. Υπήρξε επίσης υπεύθυνος του περιοδικού «Αγωνιστής» της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ (1975-1977), και μέλος διεύθυνσης της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Εξόρμηση» (1977-1985) επίσης του ΠΑΣΟΚ.

Ανέλαβε την ευθύνη του σχεδιασμού των εκλογικών αναμετρήσεων του ΠΑΣΟΚ από το 1974 μέχρι το 2004. Εξελέγη βουλευτής Επικρατείας στις εκλογές του 1993 και της Β΄ Πειραιά το 1996 και το 2000, και αργότερα διετέλεσε ειδικός σύμβουλος στο Πολιτικό Γραφείο του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου από το 1981 έως 1982, εξωκοινοβουλευτικός Υφυπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως, υπεύθυνος για το νεοσύστατο Υφυπουργείο Νέας Γενιάς, την Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών και την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού τα χρόνια 1982 μέχρι 1985.

Ορίστηκε υφυπουργός Τύπου και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος το 1985, Υφυπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου το 1988 και Υπουργός Περιβάλλοντος Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων από τον Οκτώβριο του 1993 μέχρι τον Οκτώβριο του 2001. Ήταν ακόμα Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ (2001 έως 2003).

Με την επιτυχή ολοκλήρωση της δεύτερης προεδρίας της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (1 Ιανουαρίου 2003 μέχρι 30 Ιουνίου 2003) και ύστερα από ξαφνική πρόσκληση και εισήγηση του τοτε πρωθυπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη, το Εκτελεστικό Γραφείο (ΕΓ)αποφάσισε (2 Ιουλίου 2003)το ασυμβίβαστο των ιδιοτήτων μέλους της κυβέρνησης και του ΕΓ ταυτοχρόνως. Μετά τη συνεδρίαση, ο Κ. Σημίτης ανακοίνωσε στον Τύπο ότι ζήτησε από τον Κ. Λαλιώτη να παραιτηθεί από την θέση του Γραμματέα και να επανέλθει στην κυβέρνηση. Αρνηθείς, ο Λαλιώτης παραιτήθηκε.

Εκτοτε, έχει συμμετάσχει σε συνέδρια και προεκλογικές εκστρατείες του ΠΑΣΟΚ, αλλά παραμένει εκτός επίσημης συμμετοχής στα όργανα του ΠΑΣΟΚ. Υπήρξε πρόεδρος του Ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ το 2015 η συμμαχία ΠΑΣΟΚ και Δημοκρατικής Αριστεράς τον συμπεριέλαβαν στη 12η και μη εκλόγιμη θέση του συμβουλίου επικρατείας.

Θητεία στο ΥΠΕΧΩΔΕ

Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο ΥΠΕΧΩΔΕ είχε σημαντική συνεισφορά στην ανέγεργη μεγάλων Ελληνικών έργων, όπως το Μετρό της Αθήνας, την Αττική Οδό, το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, τη ζεύξη Ρίου–Αντιρρίου και την Εγνατία Οδό.

Ωστόσο επικρίθηκε από την αντιπολίτευση για καθυστερήσεις και κακοδιαχείριση, και για μεταφορά αρμοδιοτήτων του ΥΠΕΧΩΔΕ στον ιδιωτικό τομέα μέσω «ερμαφρόδιτων και ανεξέλεγκτων σχημάτων» και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Σε ό,τι αφορά στα έργα που φέρουν τη σφραγίδα του, έχουν κατά καιρούς καταγραφεί μελέτες με αρνητικά σχόλια. Για το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος θεωρείται υπευθυνος της εκτόξευσης του κόστους του με αρνητικές συνέπειες για την ελληνική οικονομία. Ως υπουργός έχει δεχθή κριτική για αλαζονική άσκηση εξουσίας και για αποφάσεις που έβλαψαν υπουργείο σε επίπεδο κτιριακών εγκαταστάσεων. Με θετικά λόγια για το έργο του Κώστα Λαλιώτη στον τομέα των υποδομών και των δημοσίων έργων έχουν μιλήσει διάδοχοί του υπουργοί από αντίπαλα κόμματα όπως οι Γιώργος Σουφλιάς στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και Χρήστος Σπίρτζης, υπουργός Υποδομών και Μεταφορών στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Γνωστή έχει γίνει η δικαστική διαμάχη του με τον αθλητικό παράγοντα Μάκη Ψωμιάδη. Ο Λαλιώτης κέρδισε τη δίκη το 2002, και ο Ψωμιάδης οδηγήθηκε στη φυλακή προσωρινά, αλλά μετά από λίγες μέρες έγινε δεκτή αίτηση αναστολής εκτέλεσης της ποινής του για λόγους υγείας, ενώ απολογήθηκε για τις πράξεις του στον υπουργό. Ο Λαλιώτης αρνήθηκε να τη δεχτεί. Ο Λαλιώτης αργότερα ανέδειξε μαζί με τον δικηγόρο Χάρη Οικονομόπουλο και το ζήτημα της υπεξαίρεσης μεγάλων χρηματικών ποσών από τα ταμεία της ΠΑΕ ΑΕΚ επί προεδρίας Ψωμιάδη, με ελέγχους που πραγματοποίησε το ΣΔΟΕ το 2002-2003 υπό τη κυβέρνηση του Σημίτη. Για αυτή την υπόθεση ο Ψωμιάδης καταδικάστηκε σε φυλάκιση δέκα ετών.

Σε άλλες υποθέσεις, τo 1983 ο εκδότης της δεξιάς εφημερίδας «Ελεύθερη Ώρα» Γρηγόρης Μιχαλόπουλος καταδικάστηκε σε φυλάκιση 11 μηνών για συκοφαντική δυσφήμηση του Κώστα Λαλιώτη, ενώ υποχρεώθηκε να καταβάλλει το ποσό των 20 εκατομμυρίων Δραχμών. Το 2003, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών καταδίκασε τον Κώστα Λαλιώτη για συκοφαντική δυσφήμηση δύο βουλευτών και ενός ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, για την υπόθεση του Κτηματολογίου, υποχρεώνοντάς τον να καταβάλει αποζημίωση ύψους 140.000 ευρώ σε έκαστο των εναγόντων.

Κατά την άποψή του, ταυτίζεται με την ιστορία του ΠΑΣΟΚ και τη μεταπολιτευτική πορεία της χώρας. Στη δεκαετή υπουργία του, επισκέφθηκε την έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μόνο μία φορά, ενώ πολλές φορές εναντιώθηκε στις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές Ευρωπαίων τραπεζιτών, καθώς και στη φιλο-αμερικανική εξωτερική πολιτική ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών. Κατά το πόλεμο στο Ιράκ το 2003, διοργάνωσε αντιπολεμικές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, ενώ παρότρυνε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών να απεργήσουν και να συνοδεύσουν μαθητές σε συλλαλητήρια φωνάζοντας «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι».