Konstanty Puzyna

Konstanty Puzyna (ur. 13 kwietnia 1929 w Warszawie, zm. 28 sierpnia 1989 w Augustowie) – polski teatrolog, edytor, eseista, publicysta, poeta.

Ukończył studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Przedstawiciel tzw. krakowskiej szkoły krytyki literackiej.

Debiutował w 1947 r. Był kierownikiem literackim teatrów: Teatru "Wybrzeże" (1953-1954), Teatru Dramatycznego (1955-1965) i Teatru Ateneum w Warszawie). Od 1956 do 1969 r. był zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika "Dialog", poświęconego dramaturgii teatralnej. Od 1971 do 1989 r. redaktor naczelny pisma. W latach 1968-1971 był stałym felietonistą teatralnym "Polityki". Pracownik naukowy Instytutu Sztuki PAN. Współpracował także z miesięcznikiem "Teatr". W latach 1986-1987 wykładał w City University w Nowym Jorku.

Przedmiotem jego fascynacji był teatr XX-wieczny, a zwłaszcza Stanisław Ignacy Witkiewicz jako artysta wszechstronny, prekursorski wobec powojennego teatru europejskiego i, zdaniem Puzyny, genialny. Dokonana przez Puzynę, po latach prac archiwalnych nad rękopisami i maszynopisami (zwykle w złym stanie i słabo czytelnymi) artysty, w 1962 dwutomowa edycja Dramatów Witkacego, zawierająca głównie pierwodruki (tekstów dotąd nieznanych), miała charakter przełomowy dla recepcji pisarza, a dzięki niej dramaty autora Matki trafiły na sceny polskie i obce, stały się też przedmiotem systematycznych badań w Polsce i poza nią.

Opracował też edytorsko pisma teatralne Wilama Horzycy (z Lidią Kuchtówną) i Antonina Artaud (z Janem Błońskim).

Wśród prac autorskich Puzyny przeważają wyrafinowane myślowo i pisane błyskotliwym stylem eseje o teatrze. Rozproszone rozprawy naukowe Puzyny o Witkacym wydano w wersji książkowej już pośmiertnie.

Publikacje

Przypisy

Bibliografia