Kazimierz Pławski

Kazimierz Fryderyk Pławski (ur. 5 marca 1877 w Jedwabnie, zm. 12 listopada 1969 w Warszawie) – inżynier, pułkownik artylerii Armii Imperium Rosyjskiego, generał dywizji Wojska Polskiego.

Kształcił się w Korpusie Kadetów w Moskwie. Od 1898 roku oficer zawodowy rosyjskiej artylerii. W 1905 roku, w stopniu kapitana, ukończył Akademię Artylerii w Petersburgu. W latach 1914-1917, w stopniu pułkownika, walczył na froncie austriackim i niemieckim, ostatnio jako pomocnik szefa artylerii frontu. Od listopada 1917 roku do lutego 1918 roku dowódca I Brygady Artylerii i inspektor artylerii w I Korpusie Polskim w Rosji, odcięty od Korpusu w czasie walk.

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Do stycznia 1919 roku był pomocnikiem szefa Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych, a do marca 1919 roku pomocnikiem kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych. W marcu 1919 roku został oficerem do specjalnych zleceń Ministra Spraw Wojskowych. Od 28 maja 1919 roku pełnił obowiązki inspektora artylerii III Korpusu Armii Polskiej we Francji. W grudniu 1919 roku znalazł się w składzie Polskiej Misji Wojskowej w Paryżu.

W marcu 1920 roku powrócił do kraju i objął dowództwo II Brygady Artylerii Legionów. Na tym stanowisku 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika artylerii, w grupie oficerów „byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”. Wziął udział w bitwie niemeńskiej. W październiku 1920 roku został słuchaczem kursów dla wyższych dowódców, a po jego ukończeniu wykładowcą i zastępcą dyrektora nauk tych kursów. 1 czerwca 1921 roku znów pełnił służbę na stanowisku dowódcy II Brygady Artylerii Legionów, pozostając w ewidencji 2 Pułku Artylerii Polowej Legionów. 17 grudnia 1921 roku został szefem Wydziału Artylerii Departamentu III Ministerstwa Spraw Wojskowych. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie generałów. W listopadzie 1922 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Artylerii i Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych, a w kwietniu 1924 roku mianowany szefem Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. 25 października 1926 roku został przeniesiony do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. Z dniem 31 maja 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie. 27 marca 1939 roku został powołany do służby czynnej i przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych, lecz bez powierzenia konkretnej funkcji.

W 1945 roku zgłosił się do służby w Ludowym Wojsku Polskim i został wyznaczony na szefa Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Obrony Narodowej. W 1947 roku w stanie spoczynku. Do 1949 roku pracował w Wojskowej Akademii Technicznej i w Instytucie Mechaniki w Warszawie.

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (zwer. 2 lutego 1959)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (9 maja 1946)
• Medal za Warszawę 1939-1945 (1 marca 1946)
• Komandor Orderu Orła Białego (Jugosławia)
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy)

• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r.
• Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001, ​ISBN 83-87103-81-0​.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990, t. III (M-S), Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, ​ISBN 978-83-7611-712-6​.
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
• Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ​ISBN 83-11-08262-6​.