Kazimierz Olechnowicz-Czerkas

Kazimierz Olechnowicz-Czerkas (ur. 16 marca 1893 w Sienicznie, zm. 23 kwietnia 1972) – major pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Syn Hilarego i Anastazji. Ukończył szkołę handlową w Kijowie, a następnie rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Kijowskiej. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do odbycia służby w armii carskiej. 1 grudnia 1914 roku został skierowany na przeszkolenie do Oficerskiej Szkoły Wojskowej w Kijowie, które ukończył 1 maja 1915 r. Otrzymał przydział do 2. kaukaskiego pułku strzelców i w jego składzie walczył na froncie. 1 maja 1917 roku został skierowany na przeszkolenie pilotażowe w szkole lotniczej w Gatczynie, które ukończył 1 września. W późniejszym czasie wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji i służył w tamtejszym I Polskim Oddziale Awiacyjnym.

4 lutego 1919 roku wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i, jako wyszkolony lotnik, otrzymał 22 lutego przydział do 2. eskadry lotniczej. 28 czerwca został skierowany na przeszkolenie do Francuskiej Szkoły Pilotów w Warszawie, po ukończeniu której rozpoczął kurs wyższego pilotażu w Stacji Lotniczej Ławica. 15 maja 1920 roku powrócił do służby w 2 eskadrze wywiadowczej.

Podczas lotów bojowych wyróżnił się odwagą. 6 czerwca 1920 roku, podczas lotu w załodze z ppor. obs. Antonim Romanowskim, został ranny w trakcie ataku na oddziały Armii Czerwonej. 4 lipca 1920 roku, po włączeniu w skład 9. eskadry wywiadowczej, w rejonie Rudych Sioł rozpoznał oddziały kawalerii nieprzyjaciela i przeprowadził na nie skuteczny atak. Pomimo odniesienia dwóch ran kontynuował atak do momentu rozproszenia oddziałów wroga.

We wrześniu 1920 roku przeprowadził szereg ataków na pozycje nieprzyjaciela w rejonie wsi Hoże nad Niemnem. Jego ataki przyczyniły się do zdobycia pozycji nieprzyjaciela przez polskie oddziały. 7 września 1920 roku otrzymał przydział do 13. eskadra liniowej i w jej składzie walczył na Froncie Litewsko-Białotruskim. 1 października 1920 roku ostrzelał wrogi obóz wojskowy i trzy samochody w rejonie szosy Nowogródek-Mir.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim. 11 kwietnia 1921 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy w 18. eskadrze wywiadowczej. W 1923 roku został przydzielony do Centralnych Zakładów Lotniczych (CZL) w Warszawie. 6 czerwca 1925 roku został przeniesiony do służby w 4. pułk lotniczym w Toruniu, gdzie 1 lutego 1926 roku został mianowany pełniącym obowiązki dowódcy II dyonu, 4 maja został dowódcą dyonu. W lipcu 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku i 31 sierpnia odszedł do rezerwy.

Po kampanii wrześniowej przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do RAF. Otrzymał numer służbowy P-1454, służył w 305. dywizjonie bombowym.

Zmarł 23 kwietnia 1972 roku i został pochowany na cmentarzu komunalnym przy ul. Dusznickiej w Kłodzku (sektor B8, rząd 1, nr 7).

Za swą służbę otrzymał odznaczenia:

• Srebrny Krzyż Virtuti Militari nr 8075,
• Krzyż Walecznych,
• Polowa Odznaka Pilota nr 24,
• Medal Lotniczy – trzykrotnie,
• włoska odznaka pilota.

• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918-1921). Początki, organizacja, personel i sprzęt. T. I. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
• Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918-1921). Walka i demobilizacja. T. II. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
• Marian Romeyko (red.): Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku czci Poległych Lotników, 1933. OCLC 830230270.
• Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.