Józef Rożniecki

Józef Bolesław Rożniecki vel Różniecki (ur. 3 czerwca 1890 w Kijowie, zm. 2 sierpnia 1944 w Warszawie) – doktor praw, uczestnik walk o niepodległość w czasie I i II wojny światowej oraz wojny z bolszewikami, major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Kształcił się w C. K. Gimnazjum w Złoczowie od 1905 do 1913. Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując tamże w roku 1924 doktorat.

Od 1914 służył w Legionach Polskich. Był oficerem 3 pułku piechoty i 6 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym wcielony do Armii Austro-Węgier.

W 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego. 2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w W.S.Woj. Po ukończeniu nauki otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie. Z dniem 15 października 1924 przeniesiony został z Inspektoratu Armii Nr V do 40 pułku piechoty we Lwowie na stanowisko dowódcy I batalionu.

Od 31 maja 1926 roku pełnił funkcję szefa Oddziału Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. W październiku 1927 przeniesiony został do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do dyspozycji ministra spraw wewnętrznych na okres 6 miesięcy. Z dniem 30 listopada 1928 przeniesiony został do rezerwy. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lublin Miasto, jako major rezerwy z 1 lokatą na liście starszeństwa oficerów rezerwy piechoty i przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II.

Rozpoczął pracę w administracji publicznej. Został naczelnikiem wydziału w Urzędzie Wojewódzkim Warszawskim. Z dniem 30 lipca 1929 został wicewojewodą łódzkim, a od 22 marca 1931 do 30 stycznia 1933 zajmował stanowisko wojewody lwowskiego. Ze Lwowa zostaje przeniesiony do Lublina, gdzie był wojewodą lubelskim od 31 stycznia 1933 do 8 września 1937.

We wrześniu 1939 roku został członkiem Komitetu Obywatelskiego Miasta Warszawy. Następnie był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej. Ranny w czasie Powstania Warszawskiego, zmarł drugiego dnia powstania w Warszawie.

• chorąży – 11 listopada 1915
• podporucznik – 1 lipca 1916
• porucznik
• kapitan
• major – ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 (w 1928 r. zajmował 38 lokatę)

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości – 17 marca 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz 1, 2 i 3 w 1922)

• Polegli w powstaniu warszawskim po stronie polskiej

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 18.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 224, 348.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 120, 171.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 7, 862.
• „Kto był kim w II Rzeczypospolitej”, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd I