Jerzy Potocki

Jerzy Potocki (ur. 5 marca 1932 we Lwowie, zm. 4 września 1966 w Hindukuszu) – archeolog, taternik, alpinista. Był synem hrabiego Ignacego Potockiego (1906–1994) herbu Pilawa Złota, jednego ze spadkobierców Zakładu Zdrojowego w Rymanowie, balneologa oraz Mat Any Jane z domu O’Dell (1910–1932). Do gimnazjum uczęszczał w Krakowie i w Wałbrzychu. Maturę uzyskał w Krynicy w 1950 r.

Po studiach z zakresu archeologii na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Poznańskim, m.in. u prof. Rudolfa Jamki i prof. Witolda Hensla, ukończonych w 1955 r. (magisterium na podstawie pracy Wpływ Celtów na ziemie polskie), został pracownikiem naukowym w Zakładzie Archeologii Małopolski Instytutu Historii Kultury Materialnej PAN w Krakowie. Interesował się szczególnie Celtami i ich wpływem na ziemie polskie. Brał udział w badaniach terenowych, m.in. w Opolu, w Wietrznie-Bóbrce w pow. krośnieńskim, w Kraczkowej w pow. rzeszowskim, w Podłężu w pow. krakowskim, w Igołomi w pow. proszowskim, w widłach Sanu i Tanwi, w powiatach lubaczowskim i przemyskim, w Stradowie w pow. kazimierzańskim, w Chrobrzu nad Nidą, w Witowie nad Wisłą i in. Był autorem ok. 20 prac naukowych, a także szeregu artykułów popularnonaukowych i przekładów z dziedziny archeologii. Był członkiem rady redakcyjnej czasopisma Z Otchłani Wieków.

Wspinał się od 1953 r. w Tatrach, Pieninach (ściana Sokolicy) i skałkach Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej. Od 1961 r. przechodził w Tatrach najtrudniejsze wówczas drogi, od 1962 także w zimie (m.in. na Mnichu i Kazalnicy). Od 1961 r. wspinał się również w Alpach jugosłowiańskich, austriackich i francuskich. Był bardzo aktywnym działaczem Koła Krakowskiego Klubu Wysokogórskiego (prezesem) i ZG Klubu Wysokogórskiego. Od 1954 r. pisywał na tematy górskie w „Taterniku”, „Taterniczku”, „Oscypku” (był również jego redaktorem) i prasie codziennej.

W 1966 r. czasie wyprawy w Hindukusz afgańskim wejściem na Noszak (7492 m) wyrównał ówczesny polski rekord wysokości. W kilka dni później na północnych stokach tegoż szczytu zginął w lawinie śnieżnej na wysokości ok. 6500 m n.p.m. Jego grób znajduje się w rodzinnym sektorze (obok matki) na cmentarzu w Rymanowie.

• „Acta Archeologica Carpatica” R. 8, 1966, nr 1-2 (Andrzej Żaki);
• „Taternik” R. 43, 1967, nr 2 (Stanisław Urbański);
• „Taterniczek” nr 11, 1967 (cały nr poświęcony J. Potockiemu).
• inf. na stronie Muzeum Archeologicznego w Poznaniu[1]