Jerzy Kulczycki

Jerzy Kulczycki (ur. 5 września 1882 w Krakowie, zm. 21 października 1919 w Witerży) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego,kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 5 września 1895 jako syn Ludwika (1866-1941) i Natalii (zm. 1952). Przed 1914 podjął studia prawa.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 5 pułku piechoty w składzie I Brygady. W połowie 1916 został ranny w bitwie pod Kostiuchnówką. Po wyleczeniu nadał walczył. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i awansowany do stopnia podporucznika. Od początku 1919 brał udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej. 26 stycznia 1919 został dwukrotnie ranny, zaś po rekonwalescencji od 10 marca ponownie przebywał na froncie. Następnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 36 pułku piechoty. Dowodził 5 kompanią szturmową w II batalionu . W tej funkcji we wrześniu 1919 w walkach między jeziorami Długiem i Szo dokonał odebrania nieprzyjacielowi utraconych wcześniej pozycji. Jako chluba II batalionu 36 Pułku Piechoty 21 października 1919 poległ od wybuchu granatu ręcznego we wsi Witerża pod Połockiem u ujścia rzeki Uszacz do Dźwiny.

14 lutego 1920 Naczelny Wódz w uznaniu nadzwyczajnych zasług, położonych na polu bitew, okupionych bohaterską śmiercią mianował go pośmiertnie kapitanem.

Symbolicznie został upamiętniony na grobowcu rodziców na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – pośmiertnie 26 marca 1921
• Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 8 listopada 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Stefan Pomarański: Zarys historji wojennej 36-go pułku piechoty Legii Akademickiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.