Jerzy Babecki

Wincenty Jerzy Babecki (ur. 18 kwietnia 1890 w Kluszewie, zm. 1980 w Warszawie) – pułkownik lekarz Wojska Polskiego.

Wincenty Jerzy Babecki urodził się 18 kwietnia 1890 w Kluszewie, w powiecie mławskim ówczesnej guberni płockiej. W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Był oficerem 6 Pułku Piechoty.

W 1917 uzyskał dyplom lekarza medycyny na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1920-1921 pełnił służbę w 9 Pułku Piechoty Legionów pozostając na ewidencji Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr I. 24 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w Korpusie Lekarskim, w „grupie byłych Legionów Polskich”. W 1924 był w stanie nieczynnym pozostając na ewidencji 2 Batalionu Sanitarnego w Lublinie. W 1928 pełnił służbę w Departamencie Sanitarnym Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Od kwietnia 1931 do sierpnia 1937 kierował Oddziałem Higieny Wojskowej Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. W 1929 w Londynie. W 1929 Babecki bierze udział w pracach ze strony rządu polskiego nad przygotowaniem zapisów Konwencji Genewskiej i jest jej w imieniu prezydenta RP, sygnotariuszem że strony polskiej wraz z płk. Józefem Prackim w dniu 27.07.1929r. W 1931 w Hadze i w 1933 w Madrycie uczestniczył w obradach Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej.

W lipcu 1934, w ramach programu emigracyjno-kolonialnego Ligi Morskiej i Kolonialnej, wyjechał wraz z inż. Tadeuszem Brudzińskim do Liberii, w charakterze rzeczoznawcy tamtejszego rządu do spraw higieny. We wrześniu 1935 zastąpił go dr Ludwik Anigstein.

W 1936 mieszkał w Warszawie przy Alei Szucha 16 i pełnił społecznie funkcję skarbnika Polskiego Towarzystwa Zwalczania Gośćca (Reumatyzmu) z siedzibą przy ulicy Nowogrodzkiej 59. Prezesem towarzystwa był wówczas prof. dr Witold Orłowski, a sekretarzem doc. dr Eleonora Reicher.

Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej 1939 trafił do Francji. Tam, zarządzeniem z 12 listopada 1939 Ministra Spraw Wojskowych rządu RP na uchodźstwie, gen. Władysław Sikorskiego, został członkiem zarządu Polskiego Czerwonego Krzyża w czasie wojny.

Pełnił służbę na stanowisku naczelnego lekarza 1 Samodzielnej Brygady Strzelców. Wiosną 1943 roku był czasowo przydzielony do Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej. Z dniem 15 kwietnia 1943 roku został przeniesiony na stanowisko referenta służby zdrowia w Oddziale IV Sztabu I Korpusu Pancerno-Motorowego.

• chorąży
• podporucznik
• porucznik
• kapitan - 24 września 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
• major - 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1928 zajmował 65. lokatę w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych, w grupie lekarzy)
• podpułkownik - 23 stycznia 1929 ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 7. lokatą w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych, w grupie lekarzy
• pułkownik - 27 czerwca 1935 ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 4. lokatą w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari Nr 6332.
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Oficerski Legii Honorowej (III Republika Francuska, 1931 – zezwolenie Prezydenta RP)

• Szczur i walka z nim, Wydawnictwo "Lekarza Wojskowego", Warszawa 1926.
• Nowy wzór osobistej karty zdrowia w wojsku, Warszawa 1929.
• Z V-go Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej w Londynie, Lekarz Wojskowy, R. X, 1929.
• Sprawozdanie z VI-go Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej w Hadze, Lekarz Wojskowy, R. XII, 1931.
• Krótkie sprawozdanie o stanie zdrowotnym armii polskiej w latach 1922-1931, na podstawie statystyki wojskowo-lekarskiej, Lekarz wojskowy, t. XX, 1932.
• Sprawozdanie z VII-go Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej w Madrycie, Lekarz Wojskowy, R. XIV, 1933.
• Ze statystyki samobójstw w wojsku polskiem w latach 1930-1932, Warszawa 1933.
• Zaopatrywanie w wodę w marszu, Warszawa 1936.
• Dur plamisty i jego zwalczanie, Warszawa 1937.
• Dobra woda do picia, Zarząd Główny Polskiego Czerwonego Krzyża, Warszawa 1938.
• Leczenie pracą i rehabilitacja chorych i inwalidów, Lekarski Instytut Naukowo – Wydawniczy, Warszawa 1948.
• Słownik lekarski polsko-łaciński = Vocabularium medicum Polono-Latinum, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1978.
• Słownik lekarski łacińsko-polski = Vocabularium medicum Latino-Polonum, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1979.
• Złamania kości i zwichnięcia stawów : rady dla ozdrowieńców, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1973.

• Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego, Departament Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa czerwiec 1934, s. 7.
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1081, 1680.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 711, 729.
• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 323, 826.
• Rozkazy dzienne 1 Samodzielnej Brygady Strzelców i 1 Dywizji Grenadierów, sygn. R.27. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2017-01-14].
• Tadeusz Białas, Liga Morska i Kolonialna 1930-1939, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1983, ​ISBN 83-215-3257-8​, s. 213, 217.
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r.
• Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej na 1936 rok, Biuro Propagandy Medycyny Polskiej przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, Warszawa 1934, s. 1162, 1227, 1238.
• Stefan Wojtkowiak, Lancet i karabin. Dzieje szkolnictwa medycznego w Wojsku Polskim, Wydawnictwo Ministerstwo Obrony Narodowej, Warszawa 1973, wyd. I, s. 84, 97, 89, 90, 333.