Jan ze Szczekocin

Jan ze Szczekocin (Jan Szczekocki, ur. ok. 1370, zm. 1433) – kasztelan lubelski.

Pochodził z możnego rodu Odrowążów, był synem Piotra ze Szczekocin, także kasztelana lubelskiego (zm. 1384) i właścicielem wsi Wojciechów koło Nałęczowa. W końcu XIV wieku, po zdobyciu przez Władysława Jagiełły zamku w Olsztynie (lub później, w 1406) został ustanowiony starostą olsztyńskim. Od 1409 kasztelan wiślicki, od 1410 lubelski, w latach 1415-1419 starosta generalny wielkopolski

W 1410 podczas wielkiej wojny z zakonem krzyżackim był dowódcą oddziałów osłonowych na południowej granicy Polski. Wtargnęły wówczas tam wojska węgierskie króla Zygmunta Luksemburczyka, dowodzone przez Ścibora ze Ściborzyc (Polaka, wojewodę siedmiogrodzkiego), które złupiły ziemię sądecką (w tym Stary Sącz), ale w drodze powrotnej zostały rozgromione przez Jana ze Szczekocin już na terytorium węgierskim, pod Bardiowem.

W 1413 reprezentował ród Odrowążów przy akcie unii horodelskiej, którą podpisał, przyjmując do herbu Odrowąż litewskiego bojara Wyszegerda.