Jan Stawarczyk

Urodził się 31 marca 1887 w Bukowsku. Był jednym z 12 dzieci Wincentego i Katarzyny Jadwisieńczyk. Kształcił się w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku, gdzie w 1902 ukończył IV klasę. Naukę kontynuował w C. K. I Gimnazjum w Przemyślu, gdzie w 1906 ukończył z odznaczeniem VIII klasę oraz z odznaczeniem zdał egzamin dojrzałości.

Ukończył studia w Seminarium Duchownym w Przemyślu. Otrzymał święcenia kapłańskie 29 czerwca 1910 i został duchownym rzymskokatolickim. Krótkotrwale pracował jako wikary w Odrzykoniu i od września do grudnia 1910 w parafii w Korczynie. Od stycznia 1911 studiował w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, gdzie w 1914 uzyskał tytuł licencjat. Następnie kontynuował studia badawcze w Syrii, Egipcie, Palestynie. Po wybuchu I wojny światowej powrócił do Rzymu, a stamtąd do Galicji, gdzie do 1916 był kapelanem przy bp. J. S. Pelczarze, od 1916 do 1918 wikarym w Parafii w Dębowcu u boku proboszcza ks. Zygmunta Męskiego.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości od 1918 był pracownikiem naukowym na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego. W 1919 uzyskał habilitację i prowadził wykłady języków: hebrajskiego, aramajskiego, syryjskiego, biblijnego i greckiego (Koine). W 1920 został mianowany profesorem filologii biblijnej. Zajmował się także badaniami literatury rabinistycznej, literatury neohebrajskiej, mistyką żydowską (Kabałą), zagadnieniem Mandaizmu, językiem i literaturą Karaimów. W roku akademickim 1924/1925 i 1929/1930 był członkiem Senatu UW, a w 1926/1927 pełnił stanowisko dziekana Wydziału Teologii Katolickiej. Był powoływany jako ekspert Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Pracował jako cenzor ksiąg wydawniczych w języku hebrajskim, i w języku jidisz. Należał do Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego, Polskiego Towarzystwa Teologicznego. Zamieszkiwał przy ulicy Zajęczej w Warszawie.

Zmarł 26 czerwca 1944 w Otwocku. Został pochowany w mogile zbiorowej księży emerytów Warszawskiej Kapituły Metropolitalnej na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 107–VI–23/30).

Jego siostrą była Maria, a siostrzeńcem Jan Radożycki (1911-2003, filolog klasyczny), którego wspierał po śmierci jego ojca, pokrywając koszty nauki szkolnej i uniwersyteckiej.

• Chronologia ksiąg Ezdrasza i Nehemiasza
• Studia filologiczno-krytyczne z zakresu hebraiki i judaistyki (1920)
• Zagadnienie mandajskie i próba jego rozwiązania (1935)
• Promandaizm a powstanie gnozy (1935)

• Necrologium. Ś. p. lic. Jan Stawarczyk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. „Collectanea Theologica”. 21, s. 167-168, 1949. 
• Maria Radożycka-Paoletti. Jan Radożycki (1911–2003). „Rocznik Sanocki”. XI, s. 213-218, 2014. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka. ISSN 0557-2096.