Jan Siewko

Jan Siewko (ur. 24 lutego 1900, zm. ?) – pułkownik ludowego Wojska Polskiego.

Jan Siewko urodził się na Ziemi Grodzieńskiej. Białorusin z pochodzenia. W stopniu szeregowego 3 pułku piechoty uczestniczył w rewolucji październikowej oraz wojnie domowej. Walczył w 1918 na froncie południowym, a w 1919 na froncie wschodnim. Szef kancelarii kwatermistrzostwa 35 Dywizji Piechoty. Jako pomocnik dowódcy pułku ds. gospodarczych w 1921 walczył w Mongolii. W 1929 był zastępcą dowódcy pułku w Mandżurii. Zastępca dowódcy 25 bsap w latach 1941–1942. Dowódca 221 i 306 pułku piechoty w latach 1943–1944.

Skierowany do ludowego Wojska Polskiego w drugiej połowie 1944. Od 26 września 1944 dowódcą 13 pułku piechoty 5 Dywizji Piechoty. W czasie działań bojowych w rejonie Köenigswartha został ranny w głowę i stracił prawe oko. Po zakończeniu wojny w czerwcu 1945 został zastępcą dowódcy ds. liniowych. Od 12 grudnia 1945 do 7 sierpnia 1946 był dowódcą 5 Saskiej Dywizji Piechoty.

Wyjechał do Związku Radzieckiego pod koniec lat czterdziestych.

• Order Aleksandra Newskiego
• Order Wojny Ojczyźnianej

• Zygmunt Traczyk, Stanisław Komar: Dowódcy 5 Saskiej Dywizji Piechoty (1945–1957) noty biograficzne. Gubin: Muzeum Gubińskich Pancerniaków, 1988, s. 13–14.