Jan Piotr Kulczyk

Jan Piotr Kulczyk, ps. Tajfun (ur. 17 maja 1929 w Warszawie, zm. 25 stycznia 1998 tamże) – polski żołnierz, uczestnik zgrupowania Szarych Szeregów, żołnierz 10 Kadrowego Pułku Artylerii Armii Krajowej, zgrupowania "Granat", kanonier-szeregowiec w powstaniu warszawskim.

Dzieciństwo i młodość

Urodził się 17 maja 1929 jako syn Władysława i Stanisławy z rodu Prandotów. Przez okres okupacji mieszkał w Warszawie, gdzie w 1943 ukończył Szkołę Powszechną. Już w 1941 uczestniczył w walkach w Pułku AK Baszta, gdzie jako 14 letni chłopiec nosił radio UKF. W roku szkolnym 1943/1944 uczęszczał na tajne komplety gimnazjalne w zespole dydaktycznym – gimnazjum i liceum im. Stefana Żeromskiego w Warszawie. Tam wstąpił do Szarych Szeregów – Hufiec "Orląt" w których spełniał się jako łącznik wojenny. W Powstaniu Warszawskim brał udział w grupie „Granat” na Mokotowie. Głównie roznosił powierzone przez zwierzchników meldunki, dostarczał materiały wybuchowe atakującym powstańcom oraz uczestniczył czynnie w walkach. W połowie września 1944 w czasie bombardowania Szpitala Ujazdowskiego "Tajfun" został kontuzjowany i wrzucono go, tak jak innych rannych do dołu. Po dwóch dniach obudził się słysząc jęki kolegi. Wyciągnął go na powierzchnię i sprowadził dla niego pomoc. Po powstaniu został złapany i jako cywil wywieziony do obozu w Pruszkowie. W czasie kolejnego transportu, tym razem do Niemiec, uciekł z pociągu na stacji Wolbrom i wrócił pieszo w okolice podwarszawskie, a dokładnie do Pyr – do domu rodzinnego, gdzie przebywał do czasu wyzwolenia.

Okres powojenny

Po wojnie zaczął uczyć się w liceum i w 1950 zdał maturę ogólnokształcącą. W 1952 r. urodził mu się syn Mirosław z pierwszego małżeństwa. W 1962 rozpoczął studia. Ukończył Wydział Budowlany w Państwowej Szkole Technicznej w Warszawie. Do czasu przejścia na rentę inwalidzką II grupy pracował na różnych stanowiskach kierowniczych w budownictwie. W 1966 r. urodziła się córka Ewa, z drugiego małżeństwa. W 1967 otrzymał legitymację weryfikacyjną Krzyża Walecznych, a w 1982 został odznaczony Warszawskim Krzyżem Powstańczym. Od roku 1990 cyklicznie pojawiły się problemy ze zdrowiem związane z migotaniem komór serca, przewlekłym powracającym zapaleniem płuc i oskrzeli, rozedmą płuc. Po ośmiu latach walki – tym razem z chorobą, nie z okupantem i wielokrotnych pobytach w szpitalu Jan Piotr Kulczyk zmarł we śnie rano 25 stycznia w 1998.

• Krzyż Walecznych
• Krzyż Armii Krajowej
• Warszawski Krzyż Powstańczy
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Odznaka Weterana Walk o Niepodległość
• Odznaka pamiątkowa Akcji „Burza”