Jan Nassalski

Jan Paweł Nassalski (ur. 10 stycznia 1944 w Żabieńcu, zm. 5 sierpnia 2009 r. w Połądze) – polski fizyk teoretyk, profesor doktor habilitowany nauk fizycznych, specjalista w zakresie fizyki wysokich energii oraz teorii łamania symetrii ładunkowo-przestrzennej w rozpadach mezonów K.

• 1961 - Liceum im. Andrzeja Frycza-Modrzewskiego, Warszawa.
• 1966 - magister, Wydział Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego.
• 1973 - doktor, Instytut Badań Jądrowych, Warszawa.
• 1986 - doktor habilitowany, Instytut Problemów Jądrowych im. Andrzeja Sołtana, Warszawa.
• 1992 - profesor, tamże.

• 1966-1967- stypendium Pełnomocnika Rządu ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Atomowej.
• 1967-1971 - w Katedrze "Fizyki B" (prof. Szczepana Sczeniowskiego) Politechniki Warszawskiej; asystent, starszy asystent (1970).
• od 1971 - Zakład Fizyki Wysokich Energii (HEPD) w Instytucie Badań Jądrowych oraz w Instytucie Problemów Jądrowych im. Andrzeja Sołtana;
• starszy asystent, docent (1986), profesor (od 1992).

• 1968-1969 - stypendium British Council; Wydział Fizyki i Astronomii, University College London (UCL), Wielka Brytania.
• 1973-1975 - współpracownik naukowy; Europejska Organizacja Badań Jądrowych (CERN), Genewa, Szwajcaria.
• 1975-1975 - pracownik naukowy; Rutherford High Energy Physics Laboratory (RHEL), Didcot, Wielka Brytania.
• 1977-1978 - stypendium Fundacji Marii Curie-Skłodowskiej (NSF); Fermi National Accelerator Laboratory (FERULAB: 3 razy 3 miesiące).
• 1981-1982 - współpracownik naukowy CERN.
• 1982-1984 - Wissenschaftlichen Nitarbeiter, DESY, Hamburg Niemcy
• 1988-1990 - Research Fellow w CERN wspierany przez:
  • Max-Planck Institute für Kernphysik, Heidelberg (1988-89)
  • Fundamental Onderzoek der materie and Nationaal lnsituut voor Kernfysica en Hoge-Energiefysica, Amsterdam (1989-90)
• 1994-1995 i 2000-2001 - współpracownik naukowy CERN.

Zajmował się fizyką najmniejszych składników materii. Swoją pracę badawczą prowadził początkowo we współpracy z: Laboratorium Wysokich Energii Zjednoczonego Instytutu Badań Jądrowych w Dubnej (ZIBJ), Laboratorium Rutherforda w Didcot oraz Narodowym Laboratorium im. E. Fermiego w Batavii. W latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku zorganizował w Instytucie Problemów Jądrowych zespół, który w ramach międzynarodowego programu badawczego Europejskiej Współpracy Mionowej prowadził badania struktury protonów.

Zajmował się też badaniem zjawiska łamania symetrii ładunkowo-przestrzennej w rozpadach mezonów K. Podstawowym narzędziem badawczym w tych eksperymentach był akcelerator cząstek SPS w CERN w Genewie. Reprezentował polskich fizyków w Radzie CERN, był przewodniczącym Komisji Programowo-Doradczej Fizyki Wysokich Energii Rady Programowej ZIBJ w Dubnej, członkiem Rady Naukowej DESY w Hamburgu, kierował pracami Komisji Wysokich Energii Rady ds. Atomistyki.

1976 - II Nagroda Zespołowa Polskiej Komisji Atomistyki.

1992 - Nagroda im. Andrzeja Sołtana.

2005 - Złoty Krzyż Zasługi.

Żona Helena Idziak. Dzieci: Franciszek (1980), Antoni (1980).

Jest autorem ponad 200 prac naukowych.