Jan Henryk Lubieniecki

Jan Henryk Lubieniecki (ur. 8 marca 1877 w Czernihowie, zm. 29 czerwca 1947 w Lublinie) – polski lekarz, wykładowca akademicki.

Urodził się 8 marca 1877 w Czernihowie jako syn Kajetana i Zofii z domu Grothus. Zdał egzamin dojrzałości w Orenburgu. Następnie ukończył studia medyczne w Kazańskim Uniwersytecie Państwowym, w 1912 został docentem terapii chorób wewnętrznych. Następnie otrzymał etat asystenta, później ordynatora Kliniki Terapeutycznej uczelni, uzyskał tytuł naukowy doktora oraz habilitację. W latach 1917-1921 był profesorem terapii uniwersyteckiej w Saratowie. W 1921 zamieszkał w Poznaniu, gdzie objął na Uniwersytecie Poznańskim etat profesora farmakologii, od 1923 profesora diagnostyki i terapii ogólnej chorób wewnętrznych, od 1930 członek korespondencyjny Polskiej Akademii Umiejętności. Po zakończeniu I wojnie światowej był współorganizatorem Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz pełnił funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego w roku akademickim 1944/1945 (późniejszy Uniwersytet Medyczny w Lublinie). Zmarł w 1947.

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1946)

• Jan Henryk Lubieniecki. wyborcza.pl, 1999-06-29. [dostęp 2016-01-31].
• Reprezentanci nauk medycznych, zmarli członkowie AU w Krakowie, PAU, TNW i PAN, Katedra Historii Medycyny UJ CM