Quick Facts
Biography
Jadwiga Zaremska z domu Pruszkowska (ur. 15 lutego 1914 w Częstochowie, zm. 22 marca 1997 w Warszawie) – polska jubilerka, złotniczka i malarka. Tworzyła w duecie artystycznym z mężem Jerzym Zaremskim. Są uważani za pionierów polskiej szkoły srebra – trendu w polskiej biżuterii drugiej połowy XX w., polegającego na tworzeniu jej ze srebra kształtowanego na gorąco.
Życiorys
W latach 1932–1936 Jadwiga Pruszkowska kształciła się w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie. Następnie, w okresie 1936–1939, studiowała na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni malarstwa u stryja Tadeusza Pruszkowskiego. Ze względu na stan zdrowia studiów tych nie ukończyła. W 1945 wyjechała do Opola, gdzie w tym samym roku poznała i poślubiła Jerzego Zaremskiego. Rok później przyszedł na świat pierwszy syn pary, Tomasz, podobnie jak jego bracia, Marcin (ur. 1951) i Łukasz (ur. 1954), projektant i twórca biżuterii artystycznej.
Od 1946 Zaremscy prowadzili własną pracownię metaloplastyczną (złotniczą). Projektowali biżuterię dla Biura Nadzoru Estetyki Produkcji, Instytutu Wzornictwa Przemysłowego, Cepelii. Współpracowali z Desą oraz Związkiem Polskich Artystów Plastyków. W drugiej połowie lat 60. uczyli na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w okresie 1968–1970 Jadwiga prowadziła zajęcia z metaloplastyki.
Pierwsza indywidualna wystawa twórczości Zaremskich miała miejsce w 1962 w Zachęcie i wzbudziła kontrowersje w warszawskim środowisku artystycznym co do uznania biżuterii artystycznej za gałąź sztuki. Jednocześnie artyści cieszyli się coraz większym uznaniem w kraju i za granicą.
W 1980 Jadwiga wraz z mężem i synami przystąpiła do grupy Muzeum, skupiającej twórców biżuterii artystycznej związanych z Muzeum Sztuki Złotniczej w Kazimierzu Dolnym. Po śmierci Jerzego w 1986 zakończyła działalność artystyczną.
Twórczość Zaremskich
Zaremscy należeli do pierwszych twórców, którzy po II wojnie światowej zajęli biżuterią artystyczną. Ponieważ po 1945 indywidualna obróbka złota została zabroniona, obiekty wykonywali w srebrze. Początkowo tworzyli masywną srebrną biżuterię utrzymaną w stylistyce ludowej, co wpisywało się w ówczesne założenia programowe sztuki użytkowej. Były to obiekty symetryczne, zdobione prześwitami i łańcuszkami, nawiązujące do kowalstwa ludowego.
Z czasem artyści zwrócili się ku abstrakcyjnym kompozycjom przestrzennym ze srebra formowanego na gorąco. Trend ten upowszechnił się w polskiej biżuterii artystycznej II połowy XX w., zyskując miano polskiej szkoły srebra. Rolę dominującego akcentu w takich obiektach pełniły u Zaremskich prześwit, kolorowe metale, szkło lub emalia, później również kamienie ozdobne. Oprócz srebra artyści wykonywali również biżuterię w miedzi.
Prace artystów znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Sztuki Złotniczej w Kazimierzu Dolnym, Muzeum w Gliwicach, Muzeum Biżuterii w Phortzheim oraz Muzeum Szkła i Biżuterii w Jabloncu.
Nagrody
- 1948 – srebrny medal na Wystawie Ziem Odzyskanych we Wrocławiu
- 1949 – złoty medal na Międzynarodowych Targach w Poznaniu
- 1952 – wyróżnienie na Ogólnopolskiej Wystawie Architektury Wnętrz i Sztuki Dekoracyjnej w Zachęcie w Warszawie
- 1957 – II nagroda na II Ogólnopolskiej Wystawie Architektury Wnętrz i Sztuki Dekoracyjnej w Zachęcie w Warszawie
- 1963 – wyróżnienie na wystawie Polskie Dzieło Plastyczne w XV-lecie PRL w Zachęcie w Warszawie
- 1968 – srebrny i brązowy medal na Międzynarodowej Wystawie Biżuterii w Jabloncu nad Nysą
- 1971 – srebrny medal oraz Diplome d'Honneur Special na Międzynarodowej Wystawie Biżuterii w Jabloncu nad Nysą
- 1974 – złoty medal na Internationale Schmuckschau w Monachium
- 1980 – wyróżnienie na wystawie Srebro '80 w Legnicy
Źródło: