Ioannis Papadakis-Staikos

Ο Ιωάννης Παπαδάκης ή Στάικος (Βέροια, 1897 - Θεσσαλονίκη, 30 Μαρτίου 1986) ήταν Έλληνας πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως βουλευτής και υπουργός. Ήταν από τους πρωτοστάτες στη δημιουργία του Δημοκρατικού Κέντρου, τη δεκαετία του '60.

Βεροιώτης Βουλευτής και Υπουργός.

Σπούδασε εμπορικά. Η πολιτική σταδιοδρομία και δράση του χρονολογείται, αφότου (σε νεαρότατη ηλικία) προσέφερε τις εθελοντικές του υπηρεσίες στο Κίνημα Εθνικής Αμύνης του 1916.

Ως έφεδρος αξιωματικός κατά τους δύο Παγκοσμίους πολέμους, υπηρέτησε σε μονάδες του μετώπου.

Το 1922 (υπηρετών στις Σέρρες ως υπολοχαγός), πρωτοστάτησε στο Επαναστατικό Κίνημα Πλαστήρα. Ακολούθως, απεστάλη εκ μέρους του Γ.Ε.Σ. στη Βουλγαρία, δηλαδή σε εχθρική γειτονική χώρα, προσφέροντας ανεκτίμητες Εθνικές υπηρεσίες.

Αποστρατευθείς, αναμίχθηκε ενεργώς με την πολιτική, ηγηθείς των βουλευτικών συνδυασμών των Φιλελευθέρων, στις εκλογικές περιφέρειες του Πρωτοδικείου Βεροίας και Βεροίας-Κατερίνης, εκλεγείς το πρώτο πληρεξούσιος της Δ' Συντακτικής Συνέλευσης του 1924, εκλεγείς δε εν συνεχεία 8-κις βουλευτής (1923, 1928, 1932, 1933, 1951, 1956, 1963. 1964) και δις διατελέσας Υπουργός (1945-1946, 1951-1952).

Υπήρξε μεταξύ των 17 πληρεξουσίων οι οποίοι καταψήφισαν στη βουλή το Δικτάτορα Πάγκαλο.

Κατά το Κίνημα 1935, ενοχοποιηθείς, παραπέμφθηκε και καταδικάσθηκε από το στρατοδικείο Λαρίσης.

Κατά τη Δικτατορία Μεταξά, παντοιοτρόπως εδιώχθη.

Κατά τον Ελληνοιταλικό πόλεμο, ως έφεδρος λοχαγός πυροβολικού, διετέλεσε στην Αλβανία, Διοικητής μονάδος.

Στην Αθήνα, μετά την είσοδο των Γερμανών, πρωτοστάτησε στην περίθαλψη και αποστολή στις εστίες τους, των αναπήρων, τραυματιών και απολυθέντων στρατιωτών της Βορείου Ελλάδος. Επίσης μετά συναδέλφων της Β. Ελλάδος σε επανειλημμένες συσκέψεις, αντιμετώπισε τα, εκ της κατοχής, προκύψαντα προβλήματα.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής, οργάνωσε στην περιφέρεια Βεροίας την περίθαλψη των απόρων και των καταφυγόντων εκεί προσφύγων, ιδία εξ Ανατολικής Μακεδονίας. Υπήρξε ο στόχος των αρχών κατοχής και του Ε.Α.Μ.

Μετά την αnελευθέρωση, ως Υπουργός Γεν . Διοικητής, επί Κυβερνήσεως Σοφούλη του 1946, συνετέλεσε στη αποκατάσταση του Κράτους στις βουλγαροκρατηθείσες περιοχές, ως Υπουργός δε Συγκοινωνιών, το 1951 - 1952 της Κυβερνήσεως Πλαστήρα - Βενιζέλου, εργάσθηκε λίαν επιτυχώς για την αναδιοργάνωση των Τ.Τ.Τ.

Στην ιεραρχία του Κόμματος των Φιλελευθέρων, διετέλεσε επί μακρόν μέλος του πολιτικού Συμβουλίου του Κόμματος, επίσης μέλος της Ανωτάτης Επιτροπής του Δημοκρατικού Κέντρου Β. Ελλάδος και μέλος του Πειθαρχικού Συμβουλίου της Ενώσεως Κέντρου.

Κατά περιόδους εξέδωσε εφημερίδες, τη «Φωνή της Βεροίας», και το «Φρουρό Ημαθίας», δημοσίευσε δε πληθώρα άρθρων σε εφημερίδες Αθηνών, Θεσσαλονίκης και Βεροίας.

Διά τις εν γένει υπηρεσίες του προς την Πατρίδα έτυχε τιμητικών διακρίσεων, ήτοι, του Μεταλλίου Στρατιωτικής Αξίας, του Γαλλικού Πολεμικού Σταυρού, του Σερβικού Παρασήμου Ανδρείας, του Ιταλικού Πολεμικού Σταυρού (του Α’ Παγκοσμίου πολέμου), των Μεταλλίων των δύο Παγκοσμίων Πολέμων , του Παρασήμου της Βουλής, και του Σταυρού του Φοίνικος.

Υπήρξε, εκ των νεωτέρων και σοβαρών πολιτικών στελεχών του Ελευθερίου Βενιζέλου, διαδραματίσας, επί 45ετίαν ολόκληρη, ηγετικό ρόλο στη Βόρ. Ελλάδα, ηγηθείς του Κόμματος των Φιλελευθέρων και της Δημοκρατικής παρατάξεως στις εκλογικές τους περιφερείας και αποτελέσας σπανία περίπτωσιν πολιτικού, ο οποίος έχαιρε της συνεχούς, απολύτου και απεριορίστου εκτιμήσεως και εμπιστοσύνης του Ελευθερίου Βενιζέλου και της, εν συνεχεία, Ηγεσίας του Κόμματος των Φιλελευθέρων.

Απεβίωσε στη Θεσσαλονίκη σε ηλικία 89 ετών στις 30 Μαρτίου 1986 και κηδεύτηκε την επομένη από τον ναό του Αγίου Αντωνίου Βεροίας, χοροστατούντος του Μητροπολίτη Βεροίας Παύλου.