Ignacy Misiek

Wczesne lata życia, I wojna światowa i okres międzywojenny

Ignacy Misiek, syn Wojciecha i Józefy zd. Jędraszczyk, przyszedł na świat 30 lipca 1898 r. w Topoli Małej k. Ostrowa. 15 stycznia 1917 r., podczas pobytu w Berlinie, otrzymał powołanie do armii niemieckiej na front francuski. Po zakończeniu działań wojennych udzielono mu urlopu i 21 grudnia 1918 r. powrócił w rodzinne strony. Po wybuchu powstania wielkopolskiego zdezerterował i dołączył do oddziałów powstańczych formowanych w Ostrowie. 31 grudnia 1918 r., z rozkazu por. Mariana Modrzejewskiego brał udział w rozbrajaniu niemieckich wartowników stacjonujących na dworcu kolejowym w Ostrowie. 1 stycznia 1919 r. został przyjęty w szeregi formującej się 2 kompanii 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich. W dniach 3 i 4 stycznia uczestniczył w rozbrajaniu oddziałów niemieckich w Krotoszynie. 14 stycznia walczył w zwycięskiej bitwie pod Kobylą Górą. Następnie pełnił służbę w powiatach krotoszyńskim, odolanowskim i kępińskim.

27 stycznia 1919 r. wraz z 12 pswlkp został skierowany na front litewski, gdzie walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Szlak bojowy pułku wiódł przez miejscowości położone wzdłuż linii Bugu, Białobrzegi, Głodowo i Przemiarowo do polsko-litewskiej linii demarkacyjnej nad Niemnem. W listopadzie 1920 r. pułk (10 lutego 1920 r. przemianowany na 70 pułk piechoty) został zluzowany i Misiek wraz z oddziałem powrócił do Wielkopolski. W 1921 r. wraz z garnizonem pułku przeniósł się do Pleszewa, gdzie został przyjęty do orkiestry wojskowej. W latach 1923-24 był uczniem Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Poznaniu w klasie wiolonczeli. Po ukończeniu wojskowego kursu tambourmajorów został zastępcą, a następnie dyrygentem orkiestry wojskowej 70pp. W 1925 roku wziął ślub z Marią zd. Grzegorowską; mieli ośmioro dzieci: Ludwika, Jana, Aleksandrę, Kazimierza, Bogumiłę, Józefa, Jadwigę i Kazimierę. Od grudnia 1934 roku pełnił funkcję podoficera magazynowego pułku.

Udział w wojnie obronnej 1939 i działalność konspiracyjna

1 września 1939 r. jego żona i dzieci, wraz z pozostałymi rodzinami wojskowych z 70 pp, zostali ewakuowani pociągiem do Lwowa. Po dotarciu na stację Komarno-Buczały transport z uchodźcami został zbombardowany przez 6 niemieckich bombowców Heinkel He 111. W masakrze zginęło 116 os., w tym syn Ignacego, Jan.

We wrześniu 1939 sierż. Ignacy Misiek był w intendenturze 70 pp i brał udział w ewakuacji archiwum pułku. Transport kolejowy z materiałami został unieruchomiony pod Kutnem, co zmusiło jego obsadę do spalenia całej dokumentacji, aby ta nie trafiła w ręce Niemców, i kontynuowania pieszo drogi na wschód. Żołnierze wzięli udział w walkach w Puszczy Kampinoskiej. Pod Wolą oddział został zaatakowany przez jednostkę niemieckiej 4 dywizji pancernej i uległ rozproszeniu. Misiek zakopał sztandar 70pp w Puszczy Kampinoskiej i okrążając miasto dotarł do Garwolina, skąd wraz z pozostałymi przy życiu żołnierzami z obsady transportu usiłował przebić się do Warszawy. W tym celu żołnierze wykorzystali kolejkę podmiejską relacji Garwolin-Otwock-Warszawa, w której wagonach ustawili stanowiska broni maszynowej. Pociąg natrafił na niemiecką blokadę na stacji Wawer i został rozbity. W rezultacie wymiany ognia Misiek został ranny i trafił do niewoli. Został ulokowany w transporcie jenieckim jadącym na zachód; na Pomorzu udało mu się z niego zbiec.

Po przedostaniu się do Topoli Małej nawiązał kontakty z ocalałymi podoficerami 70pp. 31 grudnia 1939 r. wraz z st. sierż. Janem Holką (ps. Czarny Wojtek, Wojciechowski) uczestniczył w konspiracyjnym spotkaniu Tajnej Organizacji Wojskowej w Pleszewie. Zorganizował placówkę wywiadowczą TOW w gminie Przygodzice. Został zaprzysiężony do Związku Walki Zbrojnej 9 listopada 1940 r. przez ppor. c.w. Albina Glapę (ps. Hubert). W 1942 r. organizował "oś wywiadowczą" Okregu Poznańskiego w kierunku Wrocławia przez Kępno i Oleśnicę. Działał też na rzecz Obwodu ZWZ Kępno i Pleszew. Był organizatorem grupy wywiadowczej działającej w Mleczarni Powiatowej w Ostrowie, gdzie był zatrudniony. W latach 1942-1943 pełnił funkcję komendanta placówki wywiadowczej AK "Aluminium" w Przygodzicach (Obwód Ostrów). W 1943 r. placówka została przekształcona w operacyjną, a Misiek podjął pracę dezynfektora w Wirtschaftsamcie w Raszkowie. Jesienią 1943 r. wziął udział w transporcie broni z Pleszewa do leśniczówki w Szczygliczce. W czasie okupacji posługiwał się kolejno trzema pseudonimami: Misiura (w TOW), Czesław (w ZWZ) i Gustaw (w AK).

6 listopada 1944 r. został aresztowany przez Gestapo. Po wstępnym przesłuchaniu w Ostrowie został przewieziony do Radogoszcza. 15 stycznia 1945 r. miał być sądzony przez Policyjny Sąd Doraźny (Polizeistandgericht) w Łodzi. Nocą z 17 na 18 stycznia zginął w pożarze więzienia na Radogoszczu.

Został odznaczony m. in. Odznaką Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Niepodległości, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Krzyżem Walecznych i Odznaką Pamiątkową 70 Pułku Piechoty.

• Brama, M., Zapis wywiadu z mjr Ludwikiem Misiekiem przeprowadzonej 18 maja 2007 roku na potrzeby Archiwum Historii Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego: http://www.1944.pl/archiwum-historii-mowionej/ludwik-misiek,1172.html
• Misiek, L., Lotnicze historie, Poznań 2005.
• Niełacni, J. i K., Oni się nigdy nie poddali. Polskie Państwo Podziemne w Ostrowie Wielkopolskim 1939-1945, żołnierze i pracownicy cywilni, Ostrów Wielkopolski 2015.
• P. zbiorowa, Woźniak, M. (red.), Encyklopedia Konspiracji Wielkopolskiej 1939-1945, Poznań 1998.