Henryk Jarczyk

Henryk Jarczyk (ur. 16 czerwca 1889 w Podlesiu, zm. 9 sierpnia 1949 w Katowicach) – uczestnik powstań śląskich i powstania wielkopolskiego, komisarz plebiscytowy, lekarz.

Urodził się w rodzinie chłopskiej Pawła i Anny z domu Polak. Do szkoły powszechnej chodził w Podlesiu, a następnie w Mikołowie. Gimnazjum ukończył w Gliwicach, gdzie należał do konspiracyjnego, samokształceniowego Towarzystwa Tomasza Zana. W 1908 r. podjął studia medyczne we Wrocławiu, kontynuował je w Monachium i Lipsku, uzyskując w 1914 r. dyplom lekarza i tytuł naukowy doktora.

W latach 1920–1921 kierował Polskim Podkomisariatem Plebiscytowym w Katowicach. Uniknął śmierci po napadzie Niemców na siedzibę komisariatu.

2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

W latach 1924–1939 był dyrektorem Szpitala Spółki Brackiej w Katowicach. Był prekursorem wprowadzenia problematyki medycyny pracy. Na przełomie sierpnia i września 1939 roku brał udział w kongresie chirurgów w Leningradzie. Po wybuchu wojny w Polsce został internowany, a następnie wywieziony na Syberię.

Udało mu się dostać do Armii Andersa, z którą przeszedł szlak bojowy przez Iran, Palestynę, gdzie został żołnierzem 2 Korpusu, Afrykę Północną, Anconę, Bari i Monte Cassino, gdzie szefował służbom medycznym. Po wojnie w randze majora wylądował w Anglii. Do Polski wrócił w 1948 roku. Po powrocie założył i zorganizował szpital miejski w Siemianowicach Śląskich.

Był bratem Roberta Jarczyka – naczelnika gminy Podlesie i posła na Sejm RP (1930–1935).