Henryk Higier

Henryk (Chaim) Higier (ur. 1 stycznia 1866 w Warszawie, zm. 1942 w Warszawie) – polski lekarz neurolog i psychiatra.

Pochodził z żydowskiej rodziny; był synem Jakuba Higiera i Zofii z domu Lubelfels. Ukończył III Gimnazjum w Warszawie w 1884 roku. Studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, a potem na Uniwersytecie w Dorpacie, swoją dysertację doktorską sporządził w klinice psychiatrycznej Emila Kraepelina. Studia zakończył cum eximia laude, a jego rozprawa doktorska została nagrodzona złotym medalem. W latach 1891–1893 pracował na oddziale wewnętrznym Szpitala Starozakonnych w Warszawie. Blisko współpracował z Samuelem Goldflamem w jego poliklinice. W 1897 roku odbył podróż naukową do Niemiec i Austrii, gdzie zwiedzał kliniki neurologiczne.

Był wiceprzewodniczącym Polskiego Towarzystwa Neurologicznego (od 1925 roku). Od 1911 należał do Towarzystwa Lekarskiego w Tokio. Członek Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego. Prezes Żydowskiego Towarzystwa Dobroczynnego Pomoc Lekarska. Współpracował z redakcją „Naszego Przeglądu”. Należał do warszawskiej loży B’nai B’rith.

W 1931 roku uroczyście obchodzono jubileusz 40-lecia pracy lekarskiej i naukowej Higiera.

29 czerwca 1893 roku ożenił się z z Heleną Rothberg (Rotberg). Jego syn Stanisław Higier również był neurologiem; córka Zofia Dromlewiczowa była pisarką i scenarzystką

Podczas II wojny światowej został przesiedlony do getta warszawskiego, gdzie został zamordowany w 1942 roku. Syn Stanisław zginął wcześniej, również zamordowany w getcie.

Zajmował się m.in. dziedzicznymi schorzeniami ośrodkowego układu nerwowego. Pozostawił około 250 prac naukowych.

• Experimentelle Prufung der psychophysischen Methoden im Bereiche des Raumsinnes der Netzhaut. Schnakenburg's Buchdruckerei, 1890
• Z hygjeny ciała i ducha oraz metodyki nauczania i wychowania w szkole i w domu: uwagi w sprawie reformy szkolnej. W drukarni St. Niemiry Synów, 1900
• Schweißanomalien bei Rückenmarkskrankheiten. Neurologisches Centralblatt 1, 19-22, 1907
• Pathologie der angeborenen, familiären und hereditären Krankheiten, speziell d. Nerven- u. Geisteskrankheiten. 1911
• Niemoc płciowa i bezpłodność u mężczyzn i kobiet ze stanowiska neurologa. Lwów, 1915
• Amyotonia congenita (Oppenheim) kombiniert mit Trophoedème chronique (Meige). Neurologisches Centralblatt, 1917
• (transl. Walter Max Kraus) Vegetative neurology: the anatomy, physiology, pharmacodynamics and pathology of the sympathetic and autonomic nervous systems. 1919
• Pogranicze padaczki. Warszawskie Czasopismo Lekarskie, 1924
• Typ Żyda-lekarza Europy Zachodniej i Polski na schyłku średniowiecza (Wyjątek z większej pracy). Nasz Przegląd 20.8.1926 s. 6 22.8.1926 s. 6 24.8.1926 s. 4 25.8.1926 s. 4
• Epidemiczny paraliż dziecięcy. Nasz Przegląd 2.10.1927 s. 5
• Przełom w psychoanalizie. Warszawskie Czasopismo Lekarskie, 1929
• Epilepsia tarda endocrina hypophysotoxica cum macropsia, porropsja, hyperacusia. Polska Gazeta Lekarska, 1934
• W sprawie walki eugenicznej z rozrodem osobników małowartościowych. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 46, s. 836–837, 1936
• Etiologia i terapia psychozy maniakalno-depresyjnej. Klinika Współczesna, 1938
• Jak wytłumaczyć utratę węchu po urazie czaszki. Medycyna Współczesna, 1938
• Leczenia kataru siennego. Prasa Lekarska, 1938
• Madagaskar ze stanowiska lekarskiego. Nasz Przegląd 28.3.1938 s. 8
• Z pogranicza newrozy i psychopatii. Nasz Przegląd 25.4.1938 s. 20