Franciszek Matejko

Franciszek (Ksawery) Edward Matejko (ur. 10 października 1828 w Krakowie, zm. 18 marca 1873 w Wiedniu) – polski bibliotekarz i historyk slawista, starszy brat Edmunda i Jana.

Urodził się 10 października 1828 w Krakowie jako najstarszy z jedenaściorga dzieci Franciszka Ksawerego Matejko i Joanny Karoliny Rossberg.

Studiował prawo w Krakowie i Pradze (tam uzyskał doktorat w 1858), od 1860 pracował w Bibliotece Jagiellońskiej, początkowo jako prowizoryczny amanuent, a od 1868 kustosz. Do jego zadań należała opieka nad czytelnią dla studentów oraz prace katalogowe przy rękopisach i rozprawach naukowych. W 1868 uzyskał habilitację na Uniwersytecie Jagiellońskim z historii i nauk pomocniczych historii, prowadził wykłady z bibliografii. Starania o katedrę bibliografii, podejmowane wraz z Karolem Estreicherem, zakończyły się niepowodzeniem – katedrę w 1870 zlikwidowano.

Był autorem prac własnych oraz tłumaczeń, ogłaszanych przede wszystkim w „Bibliotece Warszawskiej” i „Przeglądzie Polskim”. Opracował m.in. Dzieje Biblioteki Uniwersyteckiej w Krakowie (w: Zakłady uniwersyteckie w Krakowie, Kraków 1864), w związku z jubileuszem 500-lecia uczelni. Wygłaszał odczyty w Towarzystwie Naukowym Krakowskim, w rękopisach pozostały m.in. Projekt mającej się zawiązać Komisji Bibliograficznej (1868, z komisją tą później współpracował) oraz Rzecz o systemach bibliograficznych (1870).

• Barbara Sordylowa, Matejko Franciszek Edward, w: Słownik pracowników książki polskiej (pod redakcją Ireny Treichel), Warszawa-Łódź 1972, s. 570.