Franciszek Fenikowski

Franciszek Jan Fenikowski (ur. 15 maja 1922 w Poznaniu, zm. 15 listopada 1982 w Warszawie) – polski poeta, prozaik, reportażysta, autor popularnych powieści historycznych.

Urodził się 15 maja 1922 roku w Poznaniu w rodzinie profesora gimnazjum, doktora filologii klasycznej Kazimierza Mariana Fenikowskiego (ur. 1896) i nauczycielki Zofii z domu Buczyńskiej primo voto Malkowskiej (ur. 1901). W czasie II wojny światowej pracował m.in. jako robotnik, kreślarz, mierniczy i biuralista. Po zakończeniu wojny zdał maturę i podjął studia. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Poznańskim. Debiutował w 1945 roku na łamach dwutygodnika "Życie Literackie" (w Poznaniu) jako poeta. 1956–1957 publikował w tygodniku "Ziemia i Morze". W latach 1948–1980 mieszkał na Wybrzeżu Gdańskim.

Ostatnie lata życia spędził w Warszawie, gdzie zmarł 15 listopada 1982 roku. Został pochowany na cmentarzu parafii św. Katarzyny na Służewcu w Warszawie.

Jego spuścizna literacka trafiła do Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej w Wejherowie.

• 1950 – nagroda miasta Gdyni
• 1959 – nagroda miasta Gdańska
• 1959 – nagroda Trójmiasto
• Nagroda im. Mariusza Zaruskiego.
• 1971 – Medal Stolema

W 1976 roku ożenił się z Ireną z Hozakowskich Orzechowską.

• Lesław M. Bartelski: Polscy pisarze współcześni, 1939–1991: Leksykon. Warszawa: Wydawn. Nauk. PWN, 1995. ISBN 83-01-11593-9.