Quick Facts
Biography
Eugeniusz Godziejewski (ur. 17 grudnia 1885 w majątku Brańsk, zm. 25 maja 1938 w Grodnie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
Eugeniusz Godziejewski urodził się 17 grudnia 1885 w majątku Brańsk, w ówczesnej guberni mohylewskiej, w rodzinie Michała i Kamili z Abakanowiczów. Do szkoły realnej uczęszczał w Mohylewie. W latach 1906-1914 studiował w Szkole Politechnicznej we Lwowie. W czasie studiów wstąpił do Organizacji Bojowej PPS, później do Związku Walki Czynnej i w końcu do „Strzelca”.
W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Początkowo dowodził plutonem, a od 15 stycznia 1915 kompanią w 3 Pułku Piechoty Legionów. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Od maja 1918 był komendantem Kursu Wyszkoleniowego Piechoty Nr 2, a następnie dowódcą II batalionu 1 Pułku Piechoty Polskiej Siły Zbrojnej, który w lutym 1919 przemianowany został na 7 Pułk Piechoty Legionów. W listopadzie 1918 na czele dowodzonego przez siebie pododdziału wziął udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie.
26 stycznia 1919 dowodzony przez niego batalion przetransportowany został na Śląsk Cieszyński, gdzie wszedł w skład Grupy gen. Latinika i wziął udział w walkach z Czechami. Bezpośrednio po wywagonowaniu w Skoczowie rusza przeciw Czechom i energicznym natarciem pod Kisielowem wydziera wrogowi wszystkie poprzednio utracone przez oddziały polskie pozycje, trzymając je silnie aż do zawieszenia broni na tym froncie. Nagrodą dla II batalionu za dobre spełnienie swego zadania była wzruszająca chwila jego wmarszu do Cieszyna, gdzie ludność miasta radośnie witała zwycięsców.
7 marca 1919, w walce pod Wołczuchami, rozpoczął swój udział w wojnie z Ukraińcami. Pomyślny przebieg tej walki zakończony został pościgiem za nieprzyjacielem, a następnie zajęciem Sądowej Wiszni i jej obroną do 22 marca, do czasu przybycia z odsieczą oddziałów Grupy gen. Aleksandrowicza.
W dniach od 15 sierpnia do 2 września 1919 dowodził 9 Pułkiem Piechoty Legionów. 18 listopada 1919 mianowany został sztabowym oficerem inspekcyjnym piechoty Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin”. 24 czerwca 1920 wyznaczony został na identyczne stanowisko służbowe w Dowództwie Okręgu Generalnego „Poznań”. 23 grudnia 1921 objął dowództwo 85 Pułku Strzelców Wileńskich. W 1923 pełnił obowiązki dowódcy 70 Pułku Piechoty w Jarocinie. W następnym roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy pułku, a dowództwo dyslokowane do Pleszewa. 31 lipca 1927 mianowany został dowódcą 4 Brygady Ochrony Pogranicza w Czortkowie. Od 6 grudnia 1929 do 10 lipca 1930 był słuchaczem IV Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 19 czerwca 1931 zwolniony został ze stanowiska dowódcy Brygady KOP „Podole” i mianowany dowódcą 19 Dywizji Piechoty w Wilnie.
Po dwóch latach dowodzenia wileńską dywizją i dziewięciu latach służby w stopniu pułkownika awansowany został na generała brygady. Felicjan Sławoj Składkowski zanotował opinię, jaką na temat pułkownika Godziejewskiego wygłosił Józef Piłsudski w dniu 13 grudnia 1933, w czasie „posiedzenia awansowanego” w GISZ: Długi czas namyślałem się, kogo dać do 19 Dywizji Piechoty po generale Kasprzyckim. Pułkownik Godziejewski ma: le bon sens, qui commande (zdrowy rozsądek, który rozkazuje). Są to słowa Napoleona i ten właśnie zdrowy spokojny rozsądek ma pułkownik Godziejewski. Dalej, jest u niego staranność pracy – nadzwyczajna. W tym roku jeszcze raz zbadałem jego pracę i nie znajduję, wyznam panom, pogorszenia. Staranność – znacznie wyższa niż przeciętna. Nad awansami na generałów będzie, jak zwykle, tajne głosowanie, bez dyskusji. Głosowanie na pismie, w którym uczestniczyli inspektorowie armii, wiceministrowie spraw wojskowych z zastępcami i generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski przebiegło dla pułkownika pomyślnie. Prezydent RP awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1934. Razem z nim awansowanych zostało tylko trzech pułkowników: Juliusz Drapella, Władysław Anders i Ludomił Rayski.
W 1936 wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. Pełniąc służbę na tym stanowisku zmarł 25 maja 1938.
Awanse
- chorąży – 12 października 1914
- podporucznik – 25 czerwca 1915
- porucznik – 1 listopada 1915
- kapitan – 1 listopada 1916
- major – 15 października 1918
- podpułkownik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 123. lokatą w korpusie oficerów piechoty
- pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 14. lokatą w korpusie oficerów piechoty
- generał brygady – ze starszeństwem z 1 stycznia 1934
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari Nr 4935
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Przypisy
Bibliografia
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione
- Ferdynand Markiewicz, Zarys historii wojennej 7-go Pułku Piechoty Legionów, Warszawa 1928
- Felicjan Sławoj Składkowski, Strzępy meldunków, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1988, ISBN 83-11-07600-6, wyd. II
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917
- Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych