Eugeniusz Andrzej Dąbrowski

Urodził się 10 listopada 1887 jako syn Stanisława. Służył w c. i k. armii. Podczas I wojny światowej w połowie 1918 był kapitanem 102 Pułku Artylerii Polnej.

Po zakończeniu wojny i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia podpułkownika artylerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. W 1923 był zastępcą dowódcy 11 Pułku Artylerii Polowej w Stanisławowie. Do 1924 był dowódcą 7 Pułku Artylerii Polowej w Częstochowie, po czym od 25 października 1924 był dowódcą 24 Pułk Artylerii Polowej Jarosławiu. Jako przynależny do tej jednostki w 1928 był oficerem placu Baranowicze. W 1934 jako podpułkownik artylerii przeniesiony w stan spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto.

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez Sowietów. Został zamordowany przez NKWD na wiosnę 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/51-24 oznaczony numerem 948). Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

• Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy z dekoracją wojenną i mieczami – Austro-Węgry (dwukrotnie, po raz drugi w 1918)

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.