Erazm Grotowski

Erazm Kazimierz Grotowski herbu Rawicz (ur. 20 maja 1865 w Jaworznie, zm. 15 września 1942 w Warszawie) – pułkownik saperów cesarskiej i królewskiej Armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Był synem Stanisława i Danieli z Jelonkowskich oraz młodszym bratem Bolesława Grotowskiego, profesora w I Gimnazjum Męskim w Rzeszowie. Po ukończeniu szkoły realnej rozpoczął studia na politechnice. Po czterech semestrach przeniósł się do Akademii Wojskowo-Technicznej w Wiedniu. W 1886 rozpoczął zawodową służbę w cesarskiej i królewskiej Armii. Był specjalistą od materiałów wybuchowych i gazów bojowych. W 1914 wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału Chemicznego w Komitecie Wojskowo-Technicznym oraz kierownika komisji odbioru masek przeciwgazowych.

W listopadzie 1918 przyjechał z Wiednia do Warszawy i zamieszkał u wdowy Anieli Różyckiej, z którą po zakończeniu wojny z bolszewikami zawarł związek małżeński. Przyjęty do Wojska Polskiego i powołany na stanowisko komendanta zbrojowni w Krakowie. W lutym 1919 powrócił do Warszawy, do Ministerstwa Spraw Wojskowych, na stanowisko szefa Sekcji Chemicznej w Departamencie VI Artyleryjskim. Zastąpił na tym stanowisku inż. Stanisława Mincewicza. 10 marca 1920, po reorganizacji ministerstwa, wyznaczony został na stanowisko II pomocnika szefa Departamentu V Uzbrojenia – szefa Sekcji 5 Chemicznej. Dekretem Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza z dnia 1 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia 1920.

W sierpniu 1921, po przejściu ministerstwa z organizacji wojennej na pokojową, mianowany został pomocnikiem szefa Departamentu III Artylerii i Uzbrojenia. Z dniem 15 lipca 1922 objął stanowisko II zastępcy generalnego inspektora artylerii. Z dniem 31 października 1924 przeniesiony został w stan spoczynku. Zamieszkał w Warszawie przy ulicy Marszałkowskiej 136. 8 października 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go tytularnym generałem dywizji w stanie spoczynku.

Zmarł 15 września 1942. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Jego żoną była Amelia z domu Różycka (1862-1940).

• podporucznik – 1886
• major – 1914
• generał podporucznik – 1 maja 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
• generał brygady - 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów
• tytularny generał dywizji – 8 października 1924 z dniem przeniesienia w stan spoczynku

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia

• Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ​ISBN 83-11-08262-6​.
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.