Emil Strumiński

Emil Strumiński (ur. 12 maja 1895 w Witkowicach, zm. 1970) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

W 1914 roku ukończył Wydział Budowy Maszyn Wyższej Szkoły Przemysłowej w Krakowie i uzyskał tytuł inżyniera konstruktora. Po ukończeniu studiów wstąpił do Legionów Polskich. W latach 1914–1915 ukończył szkołę podchorążych i jako dowódca plutonu w kompanii technicznej w stopniu chorążego, odbył całą kampanię aż do bitwy pod Rarańczą. Po niej został dowódcą tej kompanii, którą dowodził do bitwy pod Kaniowem. W 1918 roku dostał się do II Korpusu Polskiego, w którym dowodził kompanią saperów.

W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział na dowódcę kompanii saperów w 1 pułku inżynieryjnym. W wojnie polsko-bolszewickiej dowodził kompanią saperów XXI batalionu saperów w 2 Armii generała Śmigły-Rydza. W czasie wycofywania się z Kijowa, na rozkaz dowódcy armii, w maju 1920 roku wysadził most łańcuchowy na Dnieprze o długości 695 m. Następnie, podczas odwrotu wysadzał mosty i tory kolejowe, pod huraganowym ogniem bolszewików. Wojnę w 1921 roku zakończył na stanowisku dowódcy X batalionu saperów w 1 Dywizji Piechoty Legionów.

Po wojnie, w 1922 roku ukończył Kurs Doskonalenia Oficerów Saperów w Kościuszkowskim Obozie Szkolnym Saperów, po czym przez dwa lata był referentem fortyfikacji w Kierownictwie Rejonu Inżynierii i Saperów w Warszawie. W 1923 roku został przeniesiony do Kierownictwa Rejonu Inżynierii i Saperów Częstochowa na stanowisko kierownika rejonu. Następnie był dowódcą VIII batalionu saperów. 25 października 1926 roku został przeniesiony do Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie na stanowisko dowódcy 1 kompanii szkolnej. 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony do 3 pułku Saperów Wileńskich w Wilnie na stanowisko dowódcy I batalionu saperów. W 1932 roku służył w Centrum Wyszkolenia Piechoty. Od stycznia 1934 roku do 1938 roku dowodził 6 batalionem saperów w Brześciu. 10 grudnia 1936 roku inspektor armii, generał dywizji Kazimierz Sosnkowski w wydanej opinii stwierdził: „pracowity i sumienny. Inteligentny i zdolny oficer. Charakter prawy, usposobienie spokojne i równe. Trochę ociężały. Wykształcony saper, posiadający duże wiadomości fachowe. Dobry dowódca w polu i dobry wychowawca. Wymagający przełożony. Utalentowany administrator”.

Następnie został oficerem saperów w Inspektoracie Armii w Toruniu. W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą saperów Armii „Pomorze”. Brał udział w walkach pod Kutnem, Sochaczewem i Brochowem. Tam został ciężko ranny. Otrzymał osiem ran postrzałowych, w tym dwie w głowę. W okresie okupacji przebywał w niemieckiej niewoli, w Oflagu II C Woldenberg, gdzie był współorganizatorem i wykładowcą w zorganizowanej w konspiracji Wojskowej Szkole Technicznej.

W lutym 1945 roku, po wyzwoleniu obozu, wrócił do kraju i wstąpił do Wojska Polskiego. W latach 1945–1950 pracował w Departamencie Inżynierii i Saperów Ministerstwa Obrony Narodowej na stanowisku referenta i kierownika sekcji naukowo-wydawniczej. W 1950 roku został zwolniony ze służby wojskowej ze względu na stan zdrowia.

• chorąży – 11 listopada 1915
• podporucznik – 1918
• porucznik
• kapitan
• major – 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924
• podpułkownik – 1935 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 4. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari L 5164 (1922)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi (1937)
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (1929)

• Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09287-7.
• Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej z 1918r
• Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 1922,1923, 1928, 1934, 1935, 1937r
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich 1917